آرتروز فکری چیست؟

آرتروز بیماری است که به مفاصل حمله می کند و نتیجه اش این می شود که بیمار نمی تواند مفاصلش را به راحتی تکان دهد.

واما….. آرتروز فکری بیماری است که وقتی به انسان حمله می کند، فرد قدرت خلاقیتش را از دست می دهد، دیگر نمی تواند نوآوری کند، همیشه مستاصل است و قادر به یافتن راه حل های جدید نیست.

مغز هنوز هم این توانایی ها را دارد اما چون آرتروز گرفته قادر به تفکر و خلاقیت نیست و نمی تواند تمام قدرت خود را به کاربندد.

فرد مبتلا به آرتروز فکری در هر سن و سالی که باشد از فکر کردن و خلاقیت و آموختن رنج می برد، نمی تواند کتاب بخواند، نمی تواند برنامه های آموزشی و مفید را تماشا کند و دوست دارد در همین وضعیتی که هست بماند و خود را از هر حرکتی دور می دارد. در نتیجه کارها را طوطی وار انجام می دهد و درنهایت در “تله روزمره گی” گرفتار می شود.

وقتی از آموختن و مطالعه لذت نمی­‌بریم. راه_­­حل‌­های جدید را نمی­‌پذیریم و می‌خواهیم راه‌­های قدیمی را ادامه دهیم؛ وقتی خلاقیت و نوآوری جایی در زندگی ما ندارد. وقتی با چیزهای نو و آدم­‌های نو آشنا نمی‌شویم و… این­ موارد و موارد مشابه همه می­‌تواند از عوارض آرتروز فکری باشد.
یعنی از فکرکردن بیزارم و کارهای روتین انجام می­‌دهم. همیشه یک سری کارها را مکررا و از روی عادت انجام می­دهم. این می­تواند علائم آرتروز فکری باشد که من باید مغزم را مداوا کنم.

خوشبختانه اگر بخواهیم، بلافاصله می­‌توانیم آرتروز فکری را درمان کنیم؛ مثل آرتروز مفاصل نیست که علاج و دارویی نداشته­ باشد.
برای آرتروز فکری این تمرین‌­ها را به شما پیشنهاد می‌کنم:
قبول کنید تا زمانی که زنده هستید و زندگی می­‌کنید، باید مطالب جدید بیاموزید.
مثل اینکه انبردستی از نوجوانی داشته‌­اید و با آن خیلی کارها کرده‌­اید.
اما حالا انبردست­‌های بهتری آمده و بهتر است. نمی­‌توانیم بگوییم من هنوز از همان استفاده می­‌کنم. اگر برایت عزیز است، می­‌توانی آن را یادگاری نگه داری، اما نباید همچنان از همان مدل قدیمی استفاده کنی.
باید از چیزهای نو هم استفاده کنی.
اگر اتومبیلی داری که قدیمی است و ناراحتت می­‌کند و به تعمیر نیاز دارد، می­‌خواهی آن را نگه داری، نگه­دار ولی یک ماشین جدید هم بخر. نگو ماشین‌های جدید، خوب نیست. این‌ها حرفهایی است که برای مقاومت در برابر تغییر می­‌زنیم.

همه‌­ی کسانی که از تغییر بترسند و دچار آرتروز فکری شوند، ازبین خواهند رفت. دنیا کارِ خودش را می‌­کند. پس ضمنِ اینکه آدم علایقی دارد که باید به آن‌ها توجه کند، باید تغییرات را بپذیرد. یکی از آن تغییرات، فرزندانمان هستند. اگر نمی‌­توانم با فرزندم عجین شوم، دلیلش الزاماً این نیست که او راه غلط می‌­رود، شاید هم من راه غلط می­روم. شاید من نمی‌­خواهم پدیده­‌های جدید زندگی را بپذیرم.

پس با جوان‌ها بیامیزیم، از آن‌ها یاد بگیریم، خیلی چیزها می‌­توانند به ما یاد دهند و ما هم به آن‌ها می‌توانیم بیاموزانیم. آموختن یک امر دو طرفه است. من بالا و او پایین معنا ندارد.
یک رئیس اداره­‌ خیلی چیزها می‌­تواند از کارگرانش بیاموزد به شرطی که راه را باز بگذارد و سیستم را ژاپنی نگه­ دارد.
تبادل اطلاعات باید دوطرفه باشد. بالا بودن مقام یا سن، دلیلِ درست بودنِ مطلب نیست.
خیلی از افرادی که مسئول‌اند، اشتباه می‌­کنند و اشتباهاتشان تکرار می‌­شود. مهم بودن شغل یا بالا بودن سن، دلیل بر درست بودن کاری که انجام می‌دهیم نیست.
یاد بگیریم. بعد، تمرین کنیم
به طور مثال، تمرین‌های ساده انجام دهیم. یکی دکوراسیون خانه‌­تان را عوض کنید. طرز پوششتان، رنگ‌هایی را که می‌­پوشید، عوض کنید. برایتان عجیب و غریب به نظر می­‌رسد یا خنده­‌دار.
ولی یادتان باشد راه مبارزه با آرتروز فکری همین است.
تمرینات عملی انجام دهید.
اگر افسرده‌­اید و زیاد دعوا و مرافعه دارید، مسیر زندگیتان را عوض کنید.
کاری کنید که کمی با کار دیروز متفاوت­‌تر باشد. این به من و شما کمک می‌­کند که نه تنها خودمان خوشبخت‌­تر و سعادتمندتر شویم و جامعه‌­مان هم به این نتیجه برسد این روش برای زندگی مناسب­‌تر است و انعطاف و نرمش پیدا کند، بلکه فرزندان ما هم از ما خواهند آموخت.