بایگانی دسته بندی: پزشکی

رماتیسم، بیماری شایع در سالمندان

روماتیسم مفصلی یک بیماری است که موجب التهاب، درد و تورم مفاصل بدن می‌شود. این بیماری معمولا مزمن بوده و در درازمدت می‌تواند موجب تخریب مفصل شود. از هر صد نفر، یک نفر در طول عمرش به نوعی به این بیماری مبتلا می‌شود. روماتیسم مفصلی می‌تواند زمینه خانوادگی داشته باشد و در هر سنی بروز کند ولی معمولا در سنین بین 60-40 سالگی دیده می‌شود. روماتیسم مفصلی در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است.

علائم روماتیسم مفصلی

مهم‌ترین علائم روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید، درد و خشکی صبحگاهی مفاصل بدن به خصوص دست همراه با احساس ضعف و خستگی است که به ‌صورت تدریج در عرض چند هفته تا چند ماه ایجاد شده و شدت می‌یابند.

علائم روماتیسم مفصلی به سه دسته تقسیم می‌شوند. علائم عمومی، علائم مفصلی و علائم غیرمفصلی

علائم عمومی: در 70 درصد موارد شروع روماتیسم مفصلی با علائم عمومی مانند ضعف، کاهش اشتها، درد مبهم عضلات و احساس خستگی است. بیمار ممکن است ماه‌ها قبل از اینکه دچار درد و تورم مفصل شود، این علائم را داشته باشد.

علائم مفصلی: در 30 درصد موارد شروع روماتیسم مفصلی با بروز علائم مفصلی است که عبارتند از:

1.  درد مفصل که با حرکت آن یا فشار بر آن بیشتر می‌شود.
2. تورم مفصل: در مواردی که مفاصل اندام تحتانی درگیر می‌شوند.
3. بیمار در حین راه رفتن دچار لنگش می‌شود.
4. احساس خشکی مفصل که در صبح بیشتر است و بعد از گذشت چند ساعت بهتر می‌شود.
5. قرینه بودن مفاصل درگیر.

علائم غیرمفصلی: این علائم در 40 درصد از بیماران وجود دارد و بیشتر در بیمارانی دیده می‌شود که فاکتور روماتوئید در آزمایش خون آنها بالاست. مهم‌ترین این علائم عبارتند از: برجستگی‌های بدون درد زیر پوست که به آنها ندول‌های روماتیسمی می‌گویند و در یک چهارم بیماران وجود دارد. این برجستگی‌ها بیشتر در اطراف مفاصل و نقاطی که در حال فشارند، دیده می‌شوند، مانند پشت ساعد و آرنج و پشت سر. این برجستگی‌ها گاهی اوقات آسیب دیده و عفونی می‌شوند، درگیر شدن بافت ریه و پرده‌های اطراف آن که می‌تواند موجب تنگی‌نفس شود، درگیر شدن عروق خونی در هر جایی از بدن که بیشتر در عروق پوست و دستگاه عصبی است ولی می‌تواند در عروق خونی روده، طحال، لوزالمعده، ریه، کبد، گره‌های لنفاوی و کبد هم باشد. درگیری عروق در هرکدام از این اعضاء می‌تواند علائم مخصوص به آن عضو را ایجاد کند، درگیر شدن و آسیب چشم در یک درصد از بیماران ایجاد می‌شود. سفیدی چشم ملتهب و قرمز شده و چشم خشک می‌شود، التهاب در اطراف تاندون‌ها، کم‌خونی وتب از علائم آن هستند.

درمان روماتیسم مفصلی

• طب سوزنی

این روش سنتی طب چینی از سوزن‌های فوق‌العاده ریز برای تحریک مسیرهای انرژی که “مریدین” نام دارند، استفاده می‌کند تا عدم تعادل انرژی یا “چی” را در بدن اصلاح کند.

تحقیقات زیادی در زمینه ی تاثیر طب سوزنی روی روماتیسم مفصلی (آرتریت رواتوئید) صورت نگرفته‌است اما مطالعات نشان می‌دهند که طب سوزنی در کاهش میزان درد، به ویژه درد کمر کمک می‌کند. این روش درمانی می‌تواند به بهبود علائم آرتروز نیز کمک کند.

• روغن ماهی

مطالعات متعدد نشان داده‌اند که مکمل‌های روغن ماهی می‌توانند به کاهش سفتی مفاصل ناشی از روماتیسم مفصلی کمک کنند. امگا ۳ باعث کاهش التهاب می‌شود و از شما در برابر بیماری‌های قلبی محافظت می‌‌کند. این مکمل برای افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی که بیش از سایرین در معرض بیماری‌های قلبی قرار دارند، مفید است. به نظر می‌رسد که روغن ماهی خطری ندارد، البته در صورتی که به درستی مصرف شود. بیش از ۳ گرم در روز روغن ماهی مصرف نکنید زیرا خطر خونریزی را افزایش می‌دهد.

• رژیم غذایی‌تان را تغییر بدهید

سعی کنید یک طرح تغذیه‌ای ضد التهابی را پیش بگیرید و به فکر استفاده از رژیم خود ایمن و/یا رژیم کم اگزالات نیز باشید.

• آزمایش حساسیت به غذا را انجام بدهید

شما می‌توانید یک تست بیوبازخوردی انجام بدهید تا تعیین کنید چه خوراکی‌هایی در سیستم بدن شما استرس ایجاد می‌کنند و یک رژیم حذفی برای آزمایش این که نسبت به حذف کردن یک سری خوراکی خاص در طول یک دوره‌ی زمانی چه واکنشی نشان می‌دهید دنبال کنید.

• اوضاع خوابتان را بهتر کنید

خواب با کیفیت ۸-۹ ساعته در هر شب کلید درمان و بهبود عملکرد مغز است.

• خوراکی‌های سرشار از منیزیم و ویتامین ب را در برنامه‌ی خود بگنجانید

منیزیم به بهبود الگوهای سیگنال دهنده‌ی قند خون کمک می‌کند و از مغز در برابر موانع احتمالی بر سر جریان خون ورودی محافظت می‌کند. بهترین خوراکی‌های سرشار از منیزیم شامل سبزیجات برگ‌دار سبز تیره، لبنیات حیواناتی که از علف تازه تغذیه کرده‌اند، کاکائوی خام و تخمه‌ی کدو هستند.

بیماری پارکینسون،یک اختلال تحلیل برنده عصبی شدید و پیشرونده در سیستم اعصاب مرکزی است.این بیماری یک اختلال مزمن و تخریب کننده عصبی است که در سراسر جهان و در تمام گروه های قومی و در هر دو جنس رخ می دهد وپس از آلزایمر به عنوان دومین بیماری تخریب کننده عصبی رایج در بین افراد شناخته می شود.در این بیماری سلول های سازنده دوپامین تخریب می شوند ومیزان دوپامین کاهش می یابد، در نتیجه مغز پیام های لازم درمورد چگونگی حرکت وزمان حرکت را دریافت نمی کند واین امر باعث از بین رفتن تدریجی کنترل عضلات می شود.

بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی پیشرونده است، به این معنی که علائم در ابتدا خفیف هستند و به تدریج با پیشرفت سیر بیماری علائم بیماری تشدید می شود.

علائم پارکینسون

-لرزش                                     

-سفتی عضلات وخشکی حرکات

-قامت خمیده                               

-بی نظمی حرکات بدن

-راه رفتن نامتناسب به حالتی که پاها به زمین کشیده می‌شوند و فاصله پاها نسبت به هم بیشتر از حالت طبیعی است

-مشکل در سخن گفتن                   

-از بین رفتن حالت طبیعی چهره(ثابت شدن صورت یا خیرگی چشم)

-اختلال در جویدن و بلع و آبریزش دهان

-افسردگی وعصبی بودن

-مشکلات در به خاطر سپردن یا به یادآوردن اطلاعات جدید از دیگر علایم بیماری است

*در حالیکه دو یا تعداد بیشتری از این علایم به ویژه در یک سمت بیشتر از سمت دیگر پدیدار شود بیماری پارکینسون تشخیصی است که مورد بررسی قرار می گیرد،مگر اینکه علایم دیگری همزمان وجود داشته باشد که بیانگر احتمال بروز بیماری دیگری باشد؛معمولا علائم پارکینسون ابتدا در یک سمت بدن ظاهر می شوند و با گذشت زمان به سمت دیگر بدن منتقل می‌شوند.

*این بیماری با چهار علامت اصلی مشخص می‌شود که به صورت ارتعاش دست و پا در حالت استراحت (لرزش بیمار همزمان با ارتعاش دست و پا در حالت استراحت)، آرام شدن و کندی حرکات، سختی حرکت و خشک شدن دست، پا و بدن و نداشتن تعادل بروز می‌کند.

علل ابتلا به پارکینسون

دلیل یا دلایل اصلی ابتلا به این بیماری هنوز ناشناخته است اما در سال های اخیر تحقیقات مختلف نشان دهنده ی تاثیر فاکتور هایی از جمله ژنتیک، عوامل محیطی و عادات تغذیه ای می باشد.

-جهش های ژنتیک خاص می تواند باعث ابتلای فرد به بیماری پارکینسون شود.

-حشره كش‌ها خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.

-احتمال ابتلا به این بیماری در افراد مبتلا به دیابت نوع دو بیشتر است.

-ضربات مکرر به سر خطر ابتلا را افزایش می دهد.

-رژیم غذایی:مصرف زیاد چربی های حیوانی به عنوان یک عامل خطر ساز برای ابتلا به بیماری پارکینسون می باشد،در صورتی که حبوبات، آجیل، سیب زمینی، سبزیجات و گوجه این امکان را کمتر می سازد. رژیم غذایی مدیترانه‌ای كه شامل انواع سبزی، میوه و حبوبات است خطر ابتلا به بیماری پاركسیون را كاهش می‌دهد.

-این بیماری اغلب در سنین 50 تا 70 سالگی ایجاد می‌شود و میزان شیوع آن در مردان بیشتر از زنان است.

-استرس و شیوه نوین زندگی نیز این خطر را افزایش می دهد.   

-کمبود اسیدفولیک و ویتامین DوB12در بروز این بیماری موثرند.

درمان

متاسفانه تاکنون درمانی برای این بیماری یافت نشده و درمان‌های موجود به منظور کاهش علایم، کنترل بیماری، جلوگیری از ناتوان شدن و از کار افتادگی بیمار مبتلا انجام می‌پذیرد. برای درمان بیماری پارکینسون از متدهای درمانی مختلفی استفاده می شود و به علت پیشرونده بودن سیر بیماری و کاهش تدریجی عملکرد فرد،توانبخشی این بیماران و بویژه کاردرمانی به عنوان عضوی از تیم درمان حائز اهمیت است.

نقش ورزش در بیماری پارکینسون

در این بیماران ورزش منظم از اهمیت فراوان برخوردار است چرا که کندی حرکت وسفتی عضلات باعث ایجاد مشکل برای این بیماران می گردد.کندی حرکت باعث ایجاد ناتوانی برای فرد می شود که بسیار نا خوشایند است، با ورزش منظم مشکلات حرکتی وکیفیت زندگی بیماران بهبود می یابد.

ورزش چه نقشی در بیماری پارکینسون دارد؟

در درمان بیماری پارکینسون ورزش مکمل سایر فعالیت های بدنی، داروها، عمل جراحی، فیزیوتراپی و کاردرمانی می باشد.

برنامه های ورزشی منجر به فعال ماندن و بهبود فعالیت های روزمره بیمار می گردند.قبل از شروع برنامه باید اهداف آن مشخص شود.بهتر است بیماران فعالیت بدنی خود را در زمان روشن بودن(بهبود علائم پس از مصرف دارو) انجام دهند.

چگونه ورزش باعث بهبود تفکر وحافظه می گردد؟

ورزش توانایی های مغز را افزایش می دهد؛ورزش می تواند به بهبود حافظه، توجه وتفکر کمک کند.فعالیت فیزیکی احتمالا باعث بهبود عملکرد قسمت هایی از مغز که مربوط به یادگیری است می شود.این اثر در مراحل اولیه بیماری آشکارتر است و موارد زیر باعث افزایش سودمندی ورزش می گردد:

بازخورد فیزیکی و کلامی

ایجاد انگیزه با تشویق

انجام اعمالی که نیاز به تمرکز بیشتری دارند، مانند راه رفتن وانجام یک آزمون حافظه بطورهمزمان  

چه نوع ورزشی پیشنهاد می گردد؟

هیچ ورزشی بطور واضح بهتر از دیگری نمی باشد، مهم ترین نکته این است که بیمار از انجام ورزش لذت ببرد و آن را ادامه دهد.ورزش می تواند شامل ورزش های قلبی(دوچرخه سواری) و بلند کردن وزنه های سبک باشند.

*بیمار نباید بیش از اندازه ورزش کند و یا خود را در معرض افتادن قرار دهد.

چه ورزش هایی با توجه به شرایط خاص بیماری پیشنهاد می شود؟

1.تای چی: این ورزش به کنترل وضعیت بدن در حالت ایستاده کمک میکند، هم چنین می تواند با کنترل مرکز ثقل بدن باعث کاهش خطر و تعداد زمین خوردن ها می شود.

2.ورزش بر روی تردمیل یا اسکی فضایی: این ورزش ممکن است باعث بهبود راه رفتن، گام برداشتن ویا دویدن بیمار شود.همچنین ممکن است به بهبود سرعت، طول گام، تعادل و ریتم راه رفتن بیمار کمک کند. تنظیم سرعت وشیب تردمیل اثر بخشی آن را افزایش می دهد، گرچه باید مراقب زمین خوردن بیمار بود.

3.دوچرخه سواری: ممکن است به بهبود سرعت و طول گام ها هنگام راه رفتن کمک می کند.

***ذکر این نکته حائز اهمیت است که قبل از شروع هر گونه فعالیت ورزشی با پزشک خود مشورت کنید.

ورم زانو که گاهی اوقات از آن با اصطلاح متداول «آب آوردن زانو» و واژه پزشکی افیوژن (تجمع مایع) نیز یاد می شود می تواند پیامد صدمه دیدن، استفاده بیش از اندازه یا بیماری باشد .ورم مفصل زانو عملکرد و انعطاف پذیری زانو را محدود می کند. برای مثال بیمار مبتلا به علائم آب آوردن زانو به دشواری می تواند زانوی متورم را کاملا خم یا صاف کند و در زمان دراز کردن و بی حرکتی پا زانو معمولا ۱۵ تا ۲۵ درجه خمیدگی دارد. ورم زانو با توجه به عارضه اصلی دامن زننده به این شرایط در برخی موارد با هیچ علامت دیگری همراه نیست و برعکس گاهی دردناک و قرمز است و زانو توانایی تحمل وزن بدن را ندارد .
علت آب آوردن زانو خواه اندکی بیمار را آزار دهد، خواهد او را دچار دردی توان فرسا سازد باید مشخص شود و علائم آن به منظور تخفیف مشکلات آتی درمان شود ورم مزمن یا طولانی مدت می تواند به آسیب بافت مفصل، تحلیل و فروپاشی غضروف و نرمی استخوان بیانجامد، بنابراین در درمان آن نباید اهمال شود .

علائم ورم زانو چیست؟

علائم و نشانه‌های آب آوردن زانو به طور کلی به شرح زیر است:

• تورم: جمع شدن آب اضافه در زانو باعث پف کردن و متورم شدن این ناحیه می‌شود؛ به‌خصوص اگر زانوی آب‌آورده را با زانوی طبیعی مقایسه کنید، این موضوع مشهودتر و محسوس‌تر هم خواهد بود.

• سفت شدن زانو: با جمع شدن آب در زانو، امکان خم و راست کردن آن سخت می‌شود.

• زانو درد: بنا به ریشه و علت آب آوردن زانو، تحمل وزن بدن برای زانو غیرممکن یا بسیار دشوار می‌شود.

تشخیص ورم زانو

احتمالاً پزشک با شرح حال دقیق و معاینه جسمی شروع می کند. پس از آن احتمالاً برای تعیین مشکل اصلی که باعث  تورم زانو شده، به آزمایشاتی نیاز دارید.

تست های تصویربرداری جهت تشخیص ورم زانو

• تست های تصویربرداری می تواند به نشان دادن محل دقیق مشکل کمک کند. گزینه ها عبارتند از:
• اشعه ایکس: اشعه ایکس می تواند استخوان های شکسته یا دررفته را رد کند و تشخیص دهد که آیا شما آرتریت دارید یا خیر.
• سونوگرافی: این آزمایش می تواند آرتریت یا اختلالات موثر بر روی تاندون ها یا رباط ها را بررسی کند.
• MRI: این آزمایش می تواند صدمات تاندون ، رباط و بافت نرم را که در اشعه X قابل مشاهده نیستند ، تشخیص دهد.

آسپیراسیون مفصلی( آرتروسنتز):

پزشک مایعات را از داخل زانوی شما خارج می کند تا موارد زیر را بررسی کند:

• خون ، که ممکن است ناشی از صدمات یا اختلالات خونریزی باشد
• باکتری هایی که ممکن است باعث عفونت شوند
• کریستالهای متداول نقرس یا نقرس کاذب

چه زمانی برای درمان ورم زانو باید به پزشک مراجعه شود؟

در موارد زیر باید به پزشک مراجعه شود:

• مسکن‌ها و داروهای آرام‌بخشی که پزشک تجویز کرده یا خودتان از داروخانه تهیه کرده‌اید، به کاهش درد زانو کمکی نمی‌کنند.
• زمانی‌که یکی از زانوها نسبت به زانوی دیگری که سالم است، قرمز می‌شود و احساس گرما و گُرگرفتگی در آن حس می‌کنید.

دلایل آب آوردن زانو چیست؟

دلایل متنوعی می‌توانند موجب بروز این مشکل در ناحیه زانو شوند. مثلا گاهی بیماری‌های مختلف یا ضربه و جراحت باعث تجمع آب در زانو می‌شود.

ضربه و جراحت: ضربه و آسیب دیدن هر بخش از زانو می‌تواند موجب جمع شدن آب در نواحی مفصل شود. از جمله جراحت‌ها و ضرباتی که باعث تجمع آب در زانو می‌شود، باید به موارد زیر اشاره کرد:

• پارگی رباط صلیبی داخلی (ACL)
• پارگی غضروف (منیسک زانو)
• آسیب‌دیدگی به دلیل کار کشیدن زیاد از پا
• شکستگی استخوان‌ها
• بیماری‌ها و مشکلات جسمانی

بیماری و مشکلات جسمی: بعضی از بیماری‌ها و مشکلات جسمی پنهان هم می‌تواند باعث آب آوردن زانو شود. مثلا:

• آرتروز
• عفونت
• نقرس
• انواع کیست
• انواع تومور
• روماتیسم مفصلی

عوامل خطر در ورم زانو

• سن: احتمال ایجاد زانوی متورم مرتبط با آرتروز با افزایش سن افزایش می یابد.
• ورزش ها: افرادی  که ورزش هایی انجام می دهند که شامل پیچاندن زانو است مانند بسکتبال ، بیشتر احتمال دارد انواع آسیب دیدگی زانو که باعث تورم می شود را تجربه کنند.
• چاقی: اضافه وزن استرس بیشتری را روی مفصل زانو ایجاد می کند و به تخریب  بافت و مفاصل  زانو کمک می کند که می تواند منجر به تورم زانو شود. چاقی خطر ابتلا به آرتروز، یکی از شایع ترین دلایل ورم های زانو را افزایش می دهد.

جلوگیری از آب آوردن زانو چگونه است؟

تورم زانو و تجمع آب در آن معمولا به خاطر ضربه یا وجود یک مشکل جسمانی است. برای مدیریت وضعیت سلامت عمومی و جلوگیری از آسیب‌دیدگی:

• ماهیچه‌های اطراف زانوها را تقویت کنید. قوی بودن مفاصل و ماهیچه‌ها باعث دفع فشارهای وارد بر زانو می‌شود.
•  ورزش‌های سبک انجام بدهید: انجام ورزش‌های سبکی مانند ایروبیک در آب و شنا مانع از وارد شدن فشارهای سنگین و مداوم بر مفاصل زانو می‌شود.
• تعادل وزن خود را حفظ کنید: اضافه وزن باعث فشار آمدن به زانوها و آب آوردن زانو می‌شود.

• سن: با افزایش سن، احتمال آب آوردن زانو به خاطر ابتلا به روماتیسم مفصلی بیشتر می‌شود.
•  ورزش:  ورزش‌هایی مانند بسکتبال که با احتمال پیچ‌خوردگی زانو همراه هستند هم بیشتر در معرض تورم زانو و آسیب‌دیدگی هستند.
• چاقی: وزن زیاد هم به بافت و مفصل زانو فشار وارد می‌کند و موجب تجمع آب در این قسمت بدن می‌شود. چاقی خطر ابتلا به آرتروز را هم افزایش می‌دهد.

درمان آب آوردگی زانو چگونه است؟

با توجه به سابقه ابتلا به مشکل آب‌آوردگی زانو، شدت تورم و علت آن، درمان این مشکل متفاوت خواهد بود. برای درمان آب آوردن زانو، معمولا یا آب را خارج می‌کنند یا داروهای ضددرد و مسکن برای بیمار تجویز می‌شود.

• داروها

اگر مسکن‌های بدون نسخه‌ای که مصرف کرده‌اید، افاقه نکرده‌اند باید پزشک معالج به سراغ تجویز مسکن‌های خوراکی دیگر برود. برای التیام التهاب، داروهای کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون (prednisone) تجویز می‌شود. انواع دیگر داروهای استروئیدی هم مستقیما به مفصل زانو تزریق می‌شوند.

• جراحی و روش‌های دیگر درمان

درمان مشکلات ریشه‌ای زانو نیاز به اقدامات زیر دارد:

• بزل مفصل: خارج کردن مایعات از زانو باعث التیام بخشیدن و کاهش فشار بر زانو می‌شود. بعد از خروج مایع از زانو، پزشک با تزریق کورتیکواستروئید به مفصل، التهاب را از بین می‌برد.
• آرتروسکوپی: لوله باریکی موسوم به آرتروسکوپ از طریق برشی باریک وارد زانو می‌شود. ابزارهایی که به آرتروسکوپ متصل هستند، بافت‌های هم ‌بند را از بین می‌برند و زانو را درمان می‌کنند.
• جایگزینی زانو: اگر تحمل وزن بدن برای زانوها دشوار باشد، نیاز به عمل جایگزینی زانو به وجود خواهد آمد.

تمرین‌هایی برای تقویت و بهبود عملکرد زانو در کنار فیزیوتراپی هم معمولا تجویز می‌شود.

• تغییر سبک زندگی و درمان‌های خانگی

مراقبت از خود هنگام تورم زانو شامل موارد زیر است:

استراحت:  حد امکان از فعالیت هایی با تحمل وزن خودداری کنید.

یخ و ارتفاع دادن: برای کنترل درد و تورم ، هر دو تا چهار ساعت 15 تا 20 دقیقه یخ را روی زانوی خود بمالید. وقتی زانوی خود را یخ می زنید ، زانوی خود را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید ، و برای راحتی از بالش استفاده کنید.

مسکن ها: داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن می توانند به کاهش درد زانو کمک کنند.

چه انتظاری از پزشک دارید:

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخگویی به آنها ممکن است زمان بیشتری به نکاتی که می خواهید در مورد آنها به طور عمیق بحث کنید ، بدهد. ممکن است از شما سؤال شود:

آیا اخیراً زانوی خود را زخمی کرده اید؟ در این صورت ، جراحات را با جزئیات شرح دهید.

• آیا زانوی شما “قفل” می شود یا احساس ناپایداری می کند؟
• آیا زانوی شما احساس گرمی دارد یا قرمز به نظر می رسد؟ تب دارید؟
• آیا ورزش تفریحی بازی می کنید؟ اگر چنین است ، چه ورزشی؟
• آیا شما آرتروز مفاصل دارید؟
• آیا سابقه خانوادگی در زمینه بیماری خود ایمنی دارید؟

سوالاتی که باید از پزشک خود درباره ورم زانو بپرسید

• محتمل ترین دلیل علایم من چیست؟
• به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟
• چه درمانی وجود دارد؟
• شرایط بیماری دیگری نیز دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را مدیریت کنم؟

بیماری منیر نوعی اختلال در گوش داخلی است که می تواند منجر به سرگیجه و کاهش شنوایی شود. در بیشتر موارد، این بیماری فقط یک گوش را درگیر می کند.

بیماری منیر در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتد اما معمولاً در سنی بین جوانی و میانسالی شروع می شود. این بیماری یک بیماری مزمن محسوب می شود، اما درمان های مختلف می توانند به کاهش علائم آن کمک کنند و تأثیر طولانی مدت بیماری منیر بر زندگی شما را به حداقل برسانند.

علائم بیماری منیر

سرگیجه مکرر. یکی از علائم این بیماری این است که شما احساس چرخش (سرگیجه) دارید که خود به خود شروع و متوقف می شود. این سرگیجه های مکرر بدون هشدار رخ می دهند و معمولاً 20 دقیقه تا چند ساعت طول می کشند، اما بیشتر از 24 ساعت طول نمی کشد. سرگیجه شدید می تواند حالت تهوع ایجاد کند.

از دست دادن شنوایی. از دست دادن شنوایی علامت دیگری است که در ابتلا به بیماری منیر ممکن است اتفاق بیفتد، خصوصاً در اوایل بیماری. سرانجام، اکثر افراد دچار کاهش شنوایی دائمی می شوند.

احساس فشار در گوش. مبتلایان به این بیماری اغلب در گوش مبتلای خود نوعی فشار (فشار شنوایی) احساس می کنند.

بعد از یک دوره، علائم و نشانه ها بهبود می یابند و ممکن است برای مدتی کاملاً ناپدید شوند. با گذشت زمان، دفعات بروز علائم این بیماری ممکن است کمتر شود.

علائم و نشانه های این بیماری شامل موارد زیر است:

1. حملات ناگهانی سرگیجه
2. وزوز گوش
3. کاهش شنوایی
4. احساس پری گوش
5. عدم تحمل سرو صدای اطراف
6. رنگ پریدگی،حالت تهوع،عرق سرد

این بیماری در سنین۵۰-۳۰ سالگی شایعتر است، در اکثر بیماران سرگیجه علامت اولیه بیماری می­باشد.

یکی از نشانه های بیماری منیر این است که در زمان حمله ی بیماری تمام علائم نام برده شده بصورت حاد بروز می­کنند،بطوریکه بیمار قادر به انجام هیچ کاری نیست؛ اما در فاصله زمانی بین حملات حال بیمار عادی می شود و بجز کاهش شنوایی و وزوز گوش علامت دیگری ندارد.

در این بیماری حملات به سرعت ایجاد می­شود اما شدت آن­ها در حدی نیست که بیمار بیهوش شود وبه زمین بیفتد.سرگیجه در این بیماری از چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد؛ سرگیجه ای که برای چند روز تا چند هفته طول می­کشد مشخصه این بیماری نیست.

شدت سرگیجه در این بیماران در حدی شدید است که بیمار قادر به انجام هیچ کاری نخواهد بود؛ فواصل زمانی بین سرگیجه ها ممکن است از چند روز تا چند هفته و یا چند سال متغیر باشد وبه شدت بیماری بستگی دارد.اگر بیمار درمان نشود حملات ممکن است مکرر و شدیدتر شوند. به ندرت ممکن است حملات به صورت هر روزه رخ دهند، حتی در این موارد شدید نیز در فاصله بین حملات فرد احساس بهبودی کامل را دارد.

این بیماری معمولا یک گوش را درگیر می­کند، اما ممکن است هر دو گوش نیز درگیر شود. شدت کاهش شنوایی در بیماران مختلف متفاوت می­باشد.

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت مشاهده علائم و نشانه های بیماری منیر به پزشک مراجعه کنید. این مشکلات می تواند به دلیل بیماری های دیگر ایجاد شود، و مهم است که هرچه سریعتر تشخیص دقیق آن انجام شود.

علل بیماری منیر

علت بیماری منیر ناشناخته است. به نظر می رسد علائم این بیماری در نتیجه مقدار غیر طبیعی مایعات در گوش داخلی پدیدار می شوند، اما مشخص نیست که چه عواملی باعث این اتفاق می شود.

عواملی که مایع داخلی گوش را تحت تأثیر قرار می دهند، ممکن است در به وجود آمدن این بیماری نقش داشته باشند عبارتند از:

• تخلیه مایع نامناسب، شاید به دلیل انسداد یا ناهنجاری آناتومیک
• پاسخ ایمنی غیر طبیعی
• عفونت ویروسی
• استعداد ژنتیکی

از آنجا که هیچ علت واحدی شناسایی نشده است، به احتمال زیاد بیماری منیر ناشی از ترکیبی از عوامل است.

عوارض بیماری منیر

دوره های غیر قابل پیش بینی سرگیجه و احتمال کاهش شنوایی دائمی می توانند دشوارترین مشکلات بیماری منیر باشند. این بیماری می تواند به طور غیر منتظره ای زندگی شما را مختل کند و باعث خستگی و استرس شود.

سرگیجه می تواند باعث از دست رفتن تعادل شود و خطر سقوط و تصادف را افزایش دهد.

چگونگی تشخیص بیماری منیر توسط پزشک متخصص

برای تشخیص این بیماری پزشک شما را معاینه می کند و در مورد سابقه پزشکی شما اطلاعات می خواهد. برای تشخیص بیماری منیر نیاز به موارد زیر است:

• دو دوره سرگیجه، هر کدام 20 دقیقه یا بیشتر اما بیشتر از 12 ساعت طول نمی کشد
• کاهش شنوایی با آزمایش شنوایی تأیید می شود
• وزوز گوش یا احساس پری در گوش شما
• حذف سایر علل شناخته شده برای این مشکلات

ارزیابی شنوایی

در ارزیابی شنوایی، پزشک یک تست شنوایی (شنوایی سنجی) انجام می دهد تا مشخص شود شما چقدر صدا ها را در میان صداهای مختلف دیگر تشخیص می دهید و چقدر بین کلمات با صدای مشابه تفاوت قائل می شوید. افراد مبتلا به بیماری منیر معمولاً در شنیدن فرکانس های پایین یا فرکانس ترکیبی زیاد و پایین با شنوایی طبیعی در فرکانس های میان رده مشکل دارند.

ارزیابی تعادل

بین دوره های سرگیجه، احساس تعادل در بیشتر افراد مبتلا به بیماری منیر به حالت عادی برمی گردد. اما ممکن است برخی از مشکلات تعادل مداوم داشته باشید.

آزمایشاتی که عملکرد گوش داخلی را ارزیابی می کنند عبارتند از:

Videonystagmography (VNG). این آزمون عملکرد تعادل را با ارزیابی حرکت چشم ارزیابی می کند. حسگرهای مربوط به تعادل در گوش داخلی با عضلانی مرتبط هستند که حرکت چشم را کنترل می کنند. این اتصال به شما امکان می دهد تا در حالی که چشم خود را به یک نقطه متمرکز نگه داشته اید، سر خود را حرکت دهید.

تست صندلی چرخشی. همانند VNG، این تست عملکرد گوش داخلی را بر اساس حرکت چشم اندازه گیری می کند. در این تست شما روی یک صندلی چرخشی کنترل شده توسط کامپیوتر می نشینید، که گوش داخلی شما را تحریک می کند.

آزمایش پتانسیل میوژنیک (VEMP). این آزمایش نه تنها برای تشخیص، بلکه همچنین جهت کنترل و نظارت بر بیماری منیر نیز انجام می شود. VEMP تغییرات مشخصه را در گوش افراد مبتلا به بیماری منیر نشان می دهد.

posturography. این آزمایش رایانه ای نشان می دهد که شما بیشتر به کدام قسمت از سیستم تعادل- بینایی، عملکرد گوش داخلی یا احساسات از پوست، عضلات، تاندون ها و مفاصل اعتماد می کنید و کدام قسمت ها ممکن است مشکل ایجاد کنند. در حالی که از مهار ایمنی استفاده می کنید، روی پاهای برهنه روی سکو می ایستید و در شرایط مختلف تعادل خود را حفظ می کنید.

تست ضربه تصویری (vHIT). در این آزمایش جدید از ویدئو برای اندازه گیری واکنش های چشمی در هنگام حرکت ناگهانی استفاده شده است. در حالی که روی یک نقطه تمرکز می کنید، سر شما سریع و غیرقابل پیش بینی چرخانده می شود. اگر هنگام چرخاندن سر، چشمان شما از هدف خارج شود، شما واکنشی غیرطبیعی دارید.

الکتروکوکلئوگرافی (ECoG). این آزمایش متمرکز بر پاسخ گوش داخلی به اصوات است. ECoG تنها مختص بیماری منیر نیست و در حالت کلی کمک می کند تا تشخیص داده شود که در گوش داخلی مایعات غیر طبیعی وجود دارد یا خیر.

داروهایی برای کاهش شدت سرگیجه

پزشک ممکن است برای کاهش شدت بیماری داروهایی را برای مصرف در دوران سرگیجه تجویز کند:

• داروهای بیماری حرکتی، مانند مکلیزین یا دیازپام (والیوم)، ممکن است احساس چرخش در سر را کاهش دهند و به کنترل حالت تهوع و استفراغ کمک کنند.
• داروهای ضد تهوع، مانند پرومتازین، ممکن است حالت تهوع و استفراغ را در طی یک دوره سرگیجه کنترل کنند.

درمان بیماری منیر

هیچ درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد. تعدادی از درمان ها می توانند به کاهش شدت و دفعات دوره های سرگیجه کمک کنند. اما متأسفانه هیچ درمانی برای کاهش شنوایی بر اثر این بیماری وجود ندارد.

درمانها و روشهای غیرتهاجمی

برخی از افراد مبتلا به بیماری منیر ممکن است از سایر روشهای درمانی غیر تهاجمی مانند موارد زیر بهره مند شوند:

• توانبخشی. اگر بین دوره های سرگیجه خود مشکل تعادل دارید، درمان توانبخشی دهلیزی ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد.
• سمعک. سمعک در گوش مبتلا به بیماری منیر ممکن است شنوایی شما را بهبود بخشد. در این مورد پزشک می تواند شما را به یک متخصص شنوایی سنجی ارجاع دهد تا در مورد گزینه های سمعک برای شما بهترین تصمیم گرفته شود.
• فشار درمانی مثبت. برای سرگیجه ای که درمان آن دشوار است، این درمان شامل فشار بر گوش میانی برای کاهش تجمع مایع است. دستگاهی به نام مولد پالس منیتت از طریق یک لوله تهویه پالس های فشار را به مجرای گوش وارد می کند. شما این درمان را در خانه انجام می دهید، معمولاً سه بار در روز و هر بار به مدت پنج دقیقه.

فشار درمانی مثبت در برخی مطالعات بهبود علائم سرگیجه، وزوز گوش و فشار شنیداری را نشان داده است، اما در برخی دیگر اینگونه نیست. اثربخشی طولانی مدت آن هنوز مشخص نشده است.

اگر درمان های محافظه کارانه ذکر شده در بالا موفقیت آمیز نیستند، ممکن است پزشک برخی از این درمان های تهاجمی را توصیه کند:

• آمپول گوش میانی: داروهایی که به گوش میانی تزریق می شوند و سپس در گوش داخلی جذب می گردند، می توانند علائم سرگیجه را بهبود بخشند. این درمان در مطب پزشک انجام می شود. تزریقات موجود شامل موارد زیر است:

• جنتامایسین: آنتی بیوتیکی که برای گوش داخلی شما سمی است، عملکرد متعادل کننده گوش شما را کاهش می دهد و گوش دیگر شما مسئولیت تعادل را بر عهده می گیرد. خطر کاهش شنوایی در استفاده از این آمپول بیشتر است.
• استروئیدها: مانند دگزامتازون نیز ممکن است در کنترل حملات سرگیجه در برخی از افراد کمک کند. احتمال کم شنوایی در استفاده از این آمپول کمتر از جنتامایسین است.

عمل جراحی برای کاهش علائم بیماری منیر

اگر حملات سرگیجه مرتبط با بیماری منیر شدید و ناتوان کننده باشد و سایر درمان ها کمکی نکنند، جراحی می تواند یک گزینه باشد. مراحل کار شامل موارد زیر است:

• • روش کیسه آندولنفاتیک. کیسه آندولنفاتیک در تنظیم سطح مایع گوش داخلی نقش دارد. در حین عمل کیسه اندولنفاتیک فشرده می شود، که می تواند سطح مایعات اضافی را کاهش دهد. در برخی موارد، این روش با قرار دادن شانت، لوله ای که مایعات اضافی را از گوش داخلی شما تخلیه می کند، همراه است.
  • لابیرنتکتومی. با استفاده از این روش، جراح قسمت تعادل گوش داخلی را برداشته و بدین ترتیب هم تعادل و هم عملکرد شنوایی را از گوش آسیب دیده برمی دارد. این روش فقط در صورتی انجام می شود که در گوش آسیب دیده خود تقریباً کم یا شنوایی کامل داشته باشید.
  • برش عصب دهلیزی. این روش شامل بریدن عصبی است که حسگرهای تعادل و حرکت گوش داخلی شما را به مغز (عصب دهلیزی) متصل می کند. این روش معمولاً در حین تلاش برای حفظ شنوایی در گوش آسیب دیده، مشکلات سرگیجه را اصلاح می کند. این امر به بیهوشی عمومی و بستری شبانه در بیمارستان نیاز دارد.

مدیریت یبوست در سالمندان

مدیریت یبوست در سالمندان هم برای بیماران و هم ارائه دهندگان خدمات بهداشتی چالش برانگیز است. دلایل مختلفی در این پدیده نقش دارد، از جمله تأثیرات پیری در فیزیولوژی روده، داشتن بیماری های همزمان، مصرف برخی از داروها، نداشتن تحرک، دریافت کالری ناکافی و تغییرات حسی آنورکتال. بیماران سالخورده، به ویژه آنهایی که در خانه های سالمندان مبتلا به زوال عقل یا آلزایمر پیشرفته هستند و کسانی که برای مراقبت تسکینی از مواد افیونی استفاده می کنند، برای درمان یبوست به یک روش فردی نیاز دارند.

تعریف و اپیدمیولوژی یبوست در سالمندان

یبوست یک بیماری کاملاً مشخص نیست، اما یک اصطلاح عمومی است که برای توصیف مشکلاتی که فرد در حرکت روده تجربه می کند استفاده می شود. ارائه دهندگان خدمات بهداشتی معمولاً یبوست را به صورت تکرار دفع کمتر از 3 بار در هفته تعریف می کنند. یبوست را بهتر است به عنوان هر نوع “اجابت مزاج دشوار” تعریف کنیم، مانند مدفوع سفت، احساس تخلیه ناقص و … . در مقایسه با بیماران جوان، یبوست در سالمندان با فشار و انسداد مقعدی بیشتری همراه است.

در مطالعات و منابع علمی بسیاری گزارش شده است که شیوع یبوست با افزایش سن، به ویژه در افراد بالای 65 سال افزایش می یابد. در مورد کل افراد سالمندی که در جامعه زندگی می کنند، شیوع بیماری یبوست 50٪ است که این رقم در مورد ساکنان خانه سالمندان حتی بیشتر و به 74٪ می رسد. همچنین زنان سالمند 2 تا 3 برابر بیشتر از مردان دچار یبوست می شوند.

دلایل عمده یبوست در سالمندان

یبوست در سالمندان به احتمال زیاد دارای یک علت چند عاملی است. بستری شدن طولانی مدت در بیمارستان در افراد سرطانی و همچنین یبوست ناشی از مواد مخدر شایع ترین علل هستند. از سایر عوامل موثر در پدید آمدن یبوست در سالمندان می توان به مواردی به شرح زیر اشاره کرد:

• داروها:

مسکن (مواد افیونی، ترامادول، NSAID)، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، آنتی کولینرژیک ها، داروهای آنتی پارکینسون، داروهای ضد روان پریشی (مشتقات فنوتیازین)، آنتی اسیدها (کلسیم و آلومینیوم)، مکمل های کلسیم، رزین های اسید صفراوی، مکمل های آهن، آنتی هیستامین ها، دیورتیک ها (فوروزمید، هیدروکلروتیازید)، داروی های ضد تشنج

• بیماری های غدد درون ریز و متابولیک:

دیابت شیرین، کم کاری تیروئید، هایپرپاراتیروئیدیسم، بیماری مزمن کلیه

• اختلالات نورولوژیک:

بیماری عروق مغزی و سکته مغزی، بیماری پارکینسون، اسکلروز چندگانه، نوروپاتی خودمختار، ضایعات نخاع، زوال عقل

• اختلالات میوپاتیک:

آمیلوئیدوز، اسکلرودرمی

• سایر موارد شامل:

افسردگی، ضعف عمومی، تحرک کم و …

علاوه بر این، برخی عوامل روانی- اجتماعی و رفتاری وجود دارد که ممکن است باعث یبوست در سالمندان شود، از جمله این رفتارها می توان به کاهش تحرک، دریافت ناکافی کالری و تغییرات احساس آنورکتال اشاره کرد. نادیده گرفتن احساس مقعد برای دفع مدفوع، می تواند منجر به احتباس مدفوع در افراد سالمند شود و در نتیجه منجر به مشکل در دفع به سبب سفت و حجیم شدن مدفوع گردد.

یبوست در سالمندان اگر به صورت مشکلی مزمن درآید حتی می تواند منجر به بی اختیاری مدفوع شود. به این صورت که مدفوع در روده بزرگ تجمع یافته و سخت می شود و مدفوع مایع از روده بزرگ پروگزیمال می تواند مدفوع نهفته را دور زده و بی اختیار سرریز شود؛ این حالت معمولاً با اسهال اشتباه گرفته می شود.

در موارد شدیدتر، یبوست در سالمندان می تواند باعث انسداد یا سوراخ شدن روده شود. در صورت عدم درمان، این عوارض می توانند حتی زندگی فرد را نیز تهدید کنند.

تشخیص یبوست در سالمندان

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی

یبوست با چند علامت در بیماران بروز می کنند. به عنوان یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی، اینکه شکایت بیماران را در مورد منظور آنها از یبوست بررسی کنید، اهمیت زیادی دارد. سابقه پزشکی بیمار، با ذکر شرایط پزشکی و داروهایی که بر عملکرد روده بزرگ تأثیر می گذارند، باید با دقت مورد بررسی قرار گیرند.

سابقه باید شامل ارزیابی دفعات مدفوع، قوام مدفوع، اندازه مدفوع، میزان خستگی در هنگام دفع و سابقه نادیده گرفتن احساس مقعد برای مدفوع باشد. همچنین بایستی رژیم غذایی فرد، میزان فیبر و آب مصرفی، تعداد وعده های غذایی و زمان مصرف آنها ارزیابی شود. یبوست در سالمندان می تواند منجر به تراوش مدفوع و بی اختیاری در دفع آن شود که علائمی از مدفوع سفت شده در روده بزرگ دارد.

در نهایت، اطلاع از سابقه زندگی اجتماعی با تأکید بر وضعیت زندگی فعلی بیمار، مانند زندگی در خانواده یا تنها، خانه سالمندان و یا بیمارستان، مهم است. همچنین توجه به بیماریهای روانپزشکی و استرسهای روانی- اجتماعی بیماران به ویژه در برخورد با بیماران IBS حائز اهمیت زیادی است.

پیشگیری و مدیریت یبوست در سالمندان

مصرف مایعات، ورزش کردن، دریافت کالری کافی و مراجعه به موقع به توالت

در میان این موارد، آبرسانی کافی و ورزش منظم در کنترل یبوست تاثیر کمتری را نشان داده اند؛ در مطالعه ای که شامل 6 آزمایش و 9 فرد کنترل بود، مصرف مایعات اضافی تفاوت معنی داری در میزان خروج مدفوع نشان نداده است. اگرچه مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهد افراد کم تحرک 3 برابر بیشتر یبوست را گزارش می کنند، اما مطالعات در مورد اثر ورزش و تخلیه روده ناسازگار هستند.

در بیماران مسن، مصرف مایعات باید به دقت در مورد بیماران مبتلا به بیماری های قلبی و کلیوی کنترل شود. در مقابل، شواهد نشان می دهد که یبوست در سالمندانی که وعده های غذایی کمتری مصرف و به مراتب کالری کمتری دریافت می کنند، بیشتر است.

رژیم و فیبر

مطالعات بسیاری نشان داده اند که رژیم غذایی دارای فیبر بالا، باعث افزایش وزن مدفوع و کاهش زمان تخلیه روده بزرگ می شود، در حالی که رژیم کم فیبر منجر به یبوست می شود. یک آزمایش کنترل شده تصادفی اخیرا نشان داده است که آلوی خشک در کنترل یبوست خفیف تا متوسط ​​از پسیلیوم موثرتر عمل می کند.

ملین ها

چندین بررسی اخیر در مورد طبقه بندی معمول ملین ها، نحوه عملکرد آنها، دوز توصیه شده و عوارض جانبی بالقوه آنها بحث کرده اند. در افراد مسن، استفاده از ملین ها باید با توجه ویژه به سابقه پزشکی بیمار (تداخلات قلبی و کلیوی)، تداخلات دارویی، هزینه ها و عوارض جانبی منفرد شود. ترکیبات سنا، داروهای بیساکودیل و پلی اتیلن گلیکول (PEG) و … از جمله ملین هایی هستند که می توانند به صورت منحصر به فرد برای هر فرد تجویز شوند. در یک مطالعه 4 هفته ای که روی بیماران مسن مبتلا به یبوست انجام شده است، سوربیتول 70٪ به اندازه لاکتولوز کارآمد بوده، در حالی که از آن ارزان تر نیز می باشد.

به همین ترتیب، ترکیب گیاه سنا در مورد درمان یبوست در سالمندان ساکن خانه سالمندان، در مقایسه با لاکتولوز، قوام مداوم، فرکانس و سهولت عبور مدفوع را بهبود بخشیده و 40٪ نیز ارزان تر است.

نرم کننده مدفوع، شیاف و تنقیه

نرم کننده های مدفوع اگرچه به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند اما از نظر بالینی محدود هستند. شیاف ممکن است در بیماران مبتلا به مدفوع مسدود شده برای کمک به تخلیه مقعدی استفاده شود.

به همین ترتیب، از تنقیه در این گروه جمعیتی برای جلوگیری از تجمیع مدفوع استفاده می شود. عوارض جانبی مانند عدم تعادل الکترولیتها با تنقیه فسفات و آسیب مخاطی مقعدی با انما مایع صابونی مشاهده شده است. در صورت لزوم، تنقیه آب شیر مطمئن ترین مورد استفاده است.

گزینه های درمانی جدید در مورد درمان یبوست در سالمندان

لوبی پروستون

Lubiprostone یک اسید چرب دو حلقوی خوراکی است که کانالهای کلرید نوع 2 را بر روی سلولهای اپیتلیال روده فعال و کلرید و آب را در مجرای روده ترشح می کند. این محصول با افزایش تعداد حرکات روده در هفته و همچنین بهبود قوام مدفوع و کاهش شدت یبوست، اثربخشی قابل توجهی را در مورد درمان نشان داده است. در یکی از این مطالعات، 10٪ از شرکت کنندگان در مطالعه سالمند بوده اند.

لیناکلوتاید

Linaclotide یک آگونیست گیرنده سیکلاز گوانیل است که ترشح مایعات روده را تحریک می کند. در یک RCT چند مرکزی، 310 بیمار مبتلا به یبوست مزمن به طور تصادفی برای دریافت 4/75، 150، 300 و 600 میکروگرم لیناکلوتاید خوراکی به صورت روزانه، به مدت 4 هفته مورد آزمایش قرار گرفتند. این ارزیابی، افزایش قابل توجهی را در میزان حرکات هفتگی خود به خود روده (SBMs) نشان داد.

Linaclotide همچنین در بهبود مواردی مانند قوام مدفوع، فشار، ناراحتی شکمی و نفخ اثرات مثبتی را از خود نشان داد. اسهال شایعترین عارضه جانبی آن بود.

کلشی سین

کلشی سین یک ماده آلکالوئیدی است که معمولاً برای درمان نقرس استفاده می شود، یک ماده ضد التهابی که مانع جمع شدن میکروتوبول در سلول های سفید خون می گردد. این ماده در صورت مصرف در دوزهای بالاتر، اسهال ایجاد می کند. مکانیسم ایجاد اسهال توسط کلشی سین ناشناخته است. گزارش شده است که کلشی سین باعث افزایش سنتز پروستاگلاندین، ​​ترشح روده و تحرک دستگاه گوارش می گردد. همچنین باعث کاهش جذب آب و الکترولیت در روده و افزایش ترشح از طریق فعالیت AMP حلقوی می شود.

آلویموپان و متیل نالترکسون

اخیراً alvimopan و متیل نالترکسون برای درمان یبوست ناشی از مواد افیونی معرفی شده اند. هر دو عامل آنتاگونیست گیرنده μ-مخدر محیطی عمل می کنند که از سد خون مغز عبور نمی کنند. در نتیجه، این عوامل این مزیت را دارند که اثرات ضد درد مواد افیونی را مهار نمی کنند.