بایگانی دسته بندی: پزشکی

از سالهای دور از این آزمایش برای پایش و کنترل بیماران دیابتی استفاده می شود، در حقیقت این آزمایش نشان دهنده قند خون بیمار در سه ماه گذشته می باشد.

این آزمایش نشان می دهد که در این دوره سه ماهه میزان قند خون بیمار نرمال بوده ویا از میزان نرمال بالاتر بوده است؛در صورتیکه قند خون بیمار به خوبی کنترل نشده باشد،مقدار هموگلوبینA1c افزایش می یابد و احتمال عوارض دیابت وآسیب عروقی نیز در این بیماران بیشتر است.

در شرایط عادی قند موجود در خون تمایل  به اتصال به هموگلوبین موجود در گلبول های قرمز دارد،هرچه میزان قند خون بیشتر باشد،این اتصال نیز بیشتر شده در نتیجه میزان هموگلوبینA1c افزایش می یابد،هر چقدر که میزان هموگلوبینA1c کمتر باشد،میزان عوارض کلیوی ،اعصاب محیطی و بینایی کاهش می یابد.

نام های دیگر این آزمایش عبارتند از:

هموگلوبین گلیکوزیله-هموگلوبین گلیکات

لزوم انجام آزمایش شامل موارد زیر می باشد:

از این آزمایش می توان بصورت اولیه برای تشخیص دیابت نوع1، دیابت نوع2 وبیماری پیش دیابت استفاده کرد، اما به طور روتین این آزمایش پس از تشخیص دیابت توسط تست های دیگر، برای نظارت بر برنامه درمانی و کنترل بیماری استفاده می شود.

پس از تشخیص دیابت معمولا پزشک در خواست اندازه گیری هموگلوبینA1c را می دهد.اندازه گیری های بعدی با توجه به نوع دیابت، چگونگی کنترل قند خون و برنامه درمانی مشخص می شود اما به صورت روتین ارزیابی در هر کدام از انواع بیماری به صورت زیر انجام می شود:

-بیماران پیش دیابتی=سالی یکبار

-بیماران مبتلا به دیابت نوع2همراه با کنترل مناسب قند خون و بدون استفاده از انسولین=دو بار در سال

-بیماران مبتلا به دیابت نوع1 و یا نوع 2 با مصرف انسولین یا کنترل ضعیف=چهار بار در سال

**چنانچه تغییری در نحوه درمان بیمار توسط پزشک معالج صورت گیرد و یا چنانجه برای مدتی طولانی مقدار قند خون بیمار بالا باشد دفعات انجام این آزمایش بالا می رود.

**انجام آزمایشات روتین اندازه گیری قند خون به وسیله دستگاههای قند سنج توسط خود بیمار، میزان قند خون را در همان زمان آزمایش نشان می دهد این موضوع کمک بزرگی برای انتخاب نوع و مقدار غذا ، میزان فعالیت فیزیکی و میزان داروی مورد نیاز بیمار می کند. همچنین با اندازه گیری های روزانه بیمار متوجه خواهد شد که در چه ساعاتی از شبانه روز قند خونش خیلی بالا یا خیلی پایین است و این می تواند برای تنظیم داروی بیمار، توسط پزشک موثر می باشد. اندازه گیری قند خون بصورت روتین با دستگاههای قند سنج در واقع کنترل قند خون در همان زمان آزمایش است در حالیکه آزمایش هموگلوبینA1c تصویر بهتری از کنترل قند خون در سه ماهه گذشته را به ما نشان می دهد. آزمایش هموگلوبینA1c به هیچ عنوان جایگزین آزمایش های روزانه قند خون نمی شود و نمی توان آن را مبنای اضافه یا کم کردن مقدار تزریق روزانه انسولین قرار داد. در واقع جهت کنترل موثر دیابت،انجام مرتب آزمایش قند خون و نیز آزمایش هموگلوبینA1c (هر 3-2 ماه یک بار)، به یک اندازه از اهمیت برخوردار هستند.

آمادگی لازم برای انجام آزمایش:

آزمایش هموگلوبینA1c را می توان در هر ساعتی از شبانه روز انجام داد و نیازی به ناشتا بودن نیست. همچنین نتیجه این آزمایش ارتباطی با نوع تغذیه و فعالیت بدنی و یا وضعیت روحی فرد در روز آزمایش ندارد؛ ولی اگر فرد دچار هرگونه کسالت یا بیماری بود، بهتر است انجام آزمایش هموگلوبین A1cرا به روز دیگری موکول کند، زیرا این احتمال وجود دارد که آزمایش به طور کاذب بالا برود.

نتایج این آزمایش چه معنایی دارند:

برای افراد مبتلا به دیابت میزان هموگلوبینA1c باید کمتر از 7 باشد.تحقیقات نشان داده هرچه میزان هموگلوبین به 7 نزدیکتر باشد، احتمال ابتلا به عوارض و مشکلات دیابت نظیر ناراحتی ها ی بینایی ،کلیوی و اعصاب کمتر است. نتیجه آزمایش هموگلوبینA1c با اندازه گیری قند خون روزانه در افرادی که قند خون آنها بالا است مرتبط است، اما در افرادی که نتیجه آزمایش هموگلوبین آنها کمتر از ۷ باشد، قند خون روزانه شان (قبل از غذا) در طول سه ماه گذشته به ندرت بالای 150 میلی گرم در دسی لیتر خواهد بود و از سوی دیگر حداقل قند خون آنها کمتر از60 تا 70 میلی گرم در دسی لیتر نخواهد بود. در صورت بالا بودن نتیجه آزمایش بیمار باید تحت بررسی قرار گرفته و برنامه منظم تغذیه ای ، ورزش و دارویی جدیدی دریافت کند.

چگونه هموگلوبین A1c کمتر از 7 داشته باشیم؟

-برنامه غذایی صحیح و منظمی را رعایت کنید.

-داروهای خود را بطور منظم با هماهنگی با پزشک معالجتان مصرف کنید.

-برنامه ورزشی منظمی را دنبال کنید.

-اندازه گیری روتین قند خون مورد توجه قرار گیرد.

-ویزیت منظم پزشک در برنامه قرار گیرد.

عفونت ادراری در سالمندان

در این متن به معرفی مختصر و ذکر علل ایجاد عفونت ادراری در سالمندان، راههای تشخیص این مشکل، برخی نکات مراقبتی برای پیشگیری از ابتلا به عفونت ادراری در سالمندان و در نهایت به راههای درمان این مسئله می پردازیم. برای کسب اطلاعات سودمند در این باره با ما همراه باشید.

عفونت­های دستگاه ادراری (UTI) فقط یک ناراحتی در افراد مسن نیست – بلکه  می­توانند باعث مشکلات جدی سلامتی شوند. عفونت ادراری هنگامی اتفاق می­افتد که باکتری­های مجرای ادراری ، مثانه یا کلیه در ادرار تکثیر می­شود. در صورت عدم درمان ، عفونت ادراری می تواند منجر به عفونت حاد یا مزمن کلیه شود، که می­تواند به طور دائم به این ارگان های حیاتی آسیب برساند و حتی منجر به نارسایی کلیه شود. این عفونت­های شایع همچنین عامل اصلی بروز عفونتی که عامل بالقوه تهدیدکننده برای جریان خون است، می­باشد.

افراد مسن به ویژه در معرض عفونت­های دستگاه ادراری هستند. افراد مسن به دلایل مختلف از جمله حساسیت کلی آنها در برابر عفونت­ها به دلیل ضعف سیستم ایمنی بدن آسیب پذیر هستند. “هرچه پیرتر می­شوید ، پاسخ ایمنی شما تغییر می­کند. آن بخشی از پیری طبیعی است. زنان و مردان سالخورده ضعیف شدن عضلات مثانه و کف لگن را تجربه می­کنند که این امر می­تواند منجر به افزایش احتباس ادرار (تخلیه ناقص مثانه) و بی­اختیاری شود. این موارد همه به عفونت کمک می­کند.

از نظر تعریف،وجود حداقل ۱۰۰.۰۰۰کلنی میکروبی در هر میلی لیتر نمونه ادرار به عنوان عفونت ادراری شناخته می شود.عفونت ادراری از علل بستری در بیمارستان ها ویکی از عوامل بیماری زایی و مرگ ومیر افراد می­باشد.عفونت دستگاه ادراری در همه سنین شایع است، اما سالمندان به دلیل کاهش عملکرد سیستم ایمنی، وضعیت تغذیه ای نا کافی، از بین رفتن مقاومت نسبت به میکروب ها و استفاده از روش های طبی مانند کاتتر ادراری،بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت های ادراری قرار دارند. عفونت ادراری در افراد سالمند شیوع بالایی دارد و این میزان با افزایش سن در ۶۵ سالگی و بالاتر،افزایش می­یابد.

این بیماری یکی از شایع ترین دلایلی است که سالمندان را از آسایشگاه ها به بخش های حاد مراقبتی در بیمارستان می­کشاند.

چرا عفونت ادراری در سالمندان رایج تر است؟

افراد سالمند به دلایل زیادی از جمله حساسیت کلی آنها به عفونت ها به دلیل ضعف سیستم ایمنی آسیب پذیرتر هستند.

Anna Dowd، پزشک متخصص پرستاری در بیشتر نواحی شیکاگو و رئیس اسبق کنفرانس ملی پزشکان پرستار می گوید: “هر چه پیرتر می شوید، پاسخ ایمنی بدن شما تغییر می کند. این بخشی از پیری طبیعی است ، “.

بر اساس تحقیقات موسسه ملی بهداشت (NIH)، شرایط زیر می تواند احتمال ابتلا به عفونت ادراری در سالمندان را افزایش دهد:

• دیابت
• احتباس ادرار (تضعیف عضلات مثانه و کف لگن می تواند منجر به تخلیه ناقص مثانه و بی اختیاری شود.)
• استفاده از کاتتر ادرار
• بی اختیاری روده (انواع باکتری هایی که به طور معمول در روده یافت می شوند، مانند coli، مسئول ایجاد عفونت ادراری در سالمندان هستند.)
• بی اختیاری ادرار
• پروستات بزرگ شده
• بی حرکتی (به عنوان مثال، کسانی که باید به مدت طولانی در رختخواب دراز بکشند.)
• جراحی هر منطقه در اطراف مثانه
• سنگ کلیه
• افراد مبتلا به بی اختیاری به دلیل تماس تنگاتنگی که با پوشک های بزرگسالان و سایر محصولات بی اختیاری با پوست خود دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت ادراری قرار دارند. در حالی که این محصولات می توانند عاملی برای کنترل کثیفی و جلوگیری از خجالت ناشی از اتفاقات مربوط به بی اختیاری باشند، اما می توانند از یک منظر دیگر باکتری ها را به مجرای ادرار وارد کنند.
• همچنین زنان بیشتر از مردان مستعد ابتلا به عفونت ادراری هستند زیرا مجرای ادرار زنان بسیار کوتاه تر است و باکتری ها به راحتی می توانند به مثانه راه یابند.

علل بروزعفونت ادراری:

یکی از عوامل تاثیرگذار در عفونت ادراری جنس است،بطوریکه زنان به دلیل کوتاه تر بودن پیشابراه و نزدیکی بیشتر آن به مقعد و واژن بیشتر از مردان به عفونت ادراری مبتلا می شوند.

هرگونه مانع در برابر جریان آزاد ادرار،تومور،سنگ،بزرگی پروستات ودیابت که با بالا رفتن سن به خصوص در سالمندان افزایش می­یابد،از دیگر عوامل ایجادکننده عفونت ادراری می­باشد.

عواملی که ممکن است در ایجاد عفونت دستگاه ادراری در سالمندان دخیل باشد، شامل میزان بروز بالای بیماری مزمن، زخم های فشاری آلوده به عفونت، عدم تحرک، تخلیه ناکامل مثانه، استفاده از لگن به جای توالت، سوند ادراری ماندگار وکاهش مصرف مایعات می­باشد.

افزایش خطر عفونت ادراری با محیط زندگی سالمندان ارتباط مستقیم دارد.یکی از این محیط ها،آسایشگاه ها یا خانه های سالمندان است.

پیری اعصاب مثانه،منجر به تجمع ادرار می شود و این علت یک محیط ایده آل برای رشد باکتری ایجاد می کند.

یائسگی از دیگر عوامل موثر در عفونت ادراری می­باشد که علت آن کاهش سطح استروژن می­باشد. فعالیت جنسی نیز می تواند ریسک ابتلا به عفونت ادراری را افزایش دهد. افتادگی مثانه نیز خطر ابتلا را افزایش می­دهد.

علائم معمول در مورد ابتلا به عفونت ادراری در سالمندان کدامند؟

• دفع ادرار مکرر؛بیمار حتی پس از تخلیه مثانه احساس دفع دارد.
• احساس سوزش هنگام دفع ادرار
• ناراحتی یا فشار در قسمت تحتانی شکم
• درد در ناحیه لگن و پشت
• تب گهگاهی
• تب ولرز
• تهوع واستفراغ
• در عفونت کلیه ممکن است ادرار خونی و بدبو شود

علائم عفونت ادراری کمتر شناخته شده در سالمندان

افراد مسن دچار به عفونت ادراری ممکن است هیچ یک از علائم مشخص شده در بالا را نشان ندهند زیرا سیستم ایمنی بدن آنها قادر به پاسخ دهی قابل توجهی به عفونت نیست. علاوه بر عدم وجود علائم قابل توجه، بسیاری از سالمندان ناراحتی های بدنی خود را به مراقبان شان بیان نمی کنند یا نمی توانند آن را بیان کنند.

از آنجا که بدن سالمندان به عفونت واکنش متفاوتی نشان می دهد، جستجوی علائم و نشانه های غیرمعمول در مورد ابتلای آنها به عفونت ادراری اهمیت زیادی دارد. ایجاد یک تغییر قابل توجه در وضعیت روانی آنها یکی از علائم عفونت ادراری در سالمندان است، اما طبق گفته موسسه ملی سالمندی (NIA)، این مرحله اغلب با مراحل اولیه زوال عقل یا بیماری آلزایمر اشتباه گرفته می شود.

نشانه های عفونت ادراری در سالمندان شامل علائم زیر است، به خصوص اگر شروع این علائم به صورت ناگهانی باشد:

• سردرگمی یا هذیان
• تحریک
• توهم
• سایر تغییرات رفتاری غیرمعمول
• مهارت­های حرکتی ضعیف یا از بین رفتن هماهنگی
• سرگیجه
• افتادن

تغییرات حاد رفتاری و/ یا عملکردی غالباً تنها علائمی است که در افراد مسن مشاهده می­شود ، بنابراین باید مراقب این تغییرات ناگهانی در رفتار و وضعیت روانی باشید.

*در سالمندان ممکن است این علائم وجود نداشته باشد،گاهی سالمند بصورت ناگهانی و بدون هیچ علامت بارزی در دستگاه ادراری ، افت سطح هوشیاری پیدا می­کند،علامتی که هیچ ارتباطی به عفونت ادراری ندارد؛ به همین دلیل در سالمندان پیدا کردن عامل عفونت کمی دشوار است وامروزه رشته ای از پزشکی را به طب سالمندان اختصاص داده اند. متخصصان طب سالمندی بهتر می توانند به بررسی بیماری های سالمندی بپردازند.

نکاتی برای جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری در سالمندان

داشتن سبک زندگی زیر و ایجاد تغییراتی در بهداشت فردی می تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به عفونت ادراری در سالمندان را کاهش دهد:

• مایعات زیادی بنوشید (هر روز دو تا چهار لیتر آب بخواهید مگر اینکه این مسئله با دستور پزشک مغایرت داشته باشد.)
• آب زغال اخته بنوشید یا از قرص های زغال اخته استفاده کنید، اما اگر سابقه شخصی یا خانوادگی ابتلا به سنگ کلیه ندارید، این کار را نکنید.
• از مصرف کافئین و الکل، که باعث تحریک مثانه می شوند، اجتناب کنید.
• زنان سالمند بایستی دقت داشته باشند که از دوش و یا استفاده از سایر محصولات بهداشتی زنانه دیگر افراد خودداری کنند.
• همچنین زنان سالمند بایستی به هنگام استفاده از دستمال توالت، پاک کردن را از سمت جلو به عقب انجام دهند.
• اگر بی اختیاری شما چندان حاد نبوده و مسئله مهمی نیست، لباس های زیر نخی دارای قابلیت جریان هوا بپوشید و حداقل روزی یک بار آنها را عوض کنید.
• در صورتی که بی اختیاری شما حاد باشد از پوشک های مخصوص بزرگسالان یا سایر محصولات مراقبت شخصی استفاده و پوشک آلوده را سریع و مکرر عوض کنید.
• سعی کنید همیشه ناحیه تناسلی را تمیز و خشک نگه دارید.
• تایمرها یا سایر ابزار یادآوری را برای سالمندانی که به مشکل اختلالات حافظه یا آلزایمر دچار شده اند تنظیم کنید تا سعی کنند در زمان مناسب از حمام استفاده کنند.

چرا عفونت ادراری درسالمندان افزایش می­ یابد؟

شرایط زیر افراد مسن را به عفونت ادراری مستعدتر می­کند:

• دیابت
• احتباس ادرار
• استفاده از سوند ادرار
• بی اختیاری روده
• بی اختیاری ادرار
• پروستات بزرگشده
• عدم تحرک (به عنوان مثال ، کسانی که برای مدت طولانی باید در رختخواب دراز بکشند)
• جراحی هر ناحیه اطراف مثانه
• سنگ کلیه

درمان عفونت ادراری:

اگر فکر می کنید عزیز شما ممکن است به عفونت ادراری مبتلا شده باشد، برای جلوگیری از عوارض بعدی، سریعاً به پزشک مراجعه کنید. اگر نمی توانید خیلی زود با پزشک مراقبت های اولیه عزیز خود قرار ملاقات بگذارید، استفاده از خدمات یک کلینیک مراقبت های فوری گزینه مناسبی است. برای تشخیص عفونت ادراری، تعیین نوع باکتری در ادرار و انتخاب مناسب ترین آنتی بیوتیک برای درمان، معمولاً آنالیز ادرار و یا کشت ادرار لازم است. اگر این بیماری در اوایل دوره ابتلا به آن تشخیص داده شود، مصرف یک دوره آنتی بیوتیک به طور معمول عفونت را بدون ایجاد هیچ مشکلی از ادرار و مجاری ادراری پاک می کند.

به خاطر داشته باشید که افراد سالمند نیز مستعد ابتلا به بیماری مرتبط با نام باکتریوری بدون علامت هستند که با وجود باکتری در ادرار اما عدم وجود علائم و نشانه های عفونت ادراری مشخص می شود. برآورد شیوع باکتریوری بدون علامت در زنان و مردان بین 65 تا 80 سال 15 درصد یا بیشتر است و در افراد بالای 80 سال به بیش از 40 تا 50 درصد می رسد.

تحقیقات نشان می دهد که بیشتر بیماران مبتلا به باکتریوری بدون علامت دچار عفونت ادراری علامتی از خود نشان نمی دهند، بنابراین استفاده از درمان آنتی بیوتیکی برای آنها مفید نیست. در واقع، استفاده از آنتی بیوتیک می تواند عوارض جانبی نامطلوبی مانند عفونت کلستریدیوم دیفیسیل ایجاد کند و به توسعه باکتری های مقاوم کمک کند. در این موارد پزشک متخصص علائم افراد مبتلا را (در صورت وجود) در نظر می گیرد و نتایج آزمایش را برای تمایز بین UTI و باکتریوری بدون علامت تشخیص می دهد و تشخیص می دهد که آیا درمان لازم است یا خیر.

سالمندان مبتلا به دیابت نسبت به سالمندان غیر دیابتی در معرض خطر بیشتری از نظر مرگ زودرس،اختلال عملکرد وبیماری های همراه مانند فشار خون، بیماری قلبی عروقی وسکته ها،افسردگی،اختلال عملکرد شناختی ، بی اختیاری ادرار، سقوط ، دردهای دائمی و چند دارویی قرار دارند.

نیمی از افراد سالمند دیابتی،از بیماری خود اطلاعی ندارند؛علائمی مانند پرنوشی، تکرر ادرار، پرخوری وکاهش وزن که در سایر گروه های سنی احتمال دیابت را مطرح می کند در سالمندان به ندرت بروز می کند.گاهی سالمندان دیابتی وقتی با یک عارضه مانند سکته قلبی یا مغزی در بیمارستان بستری می گردند، تشخیص دیابت برای آنها داده می شود.

سالمندان برای تشخیص زودهنگام وکاهش عوارض دیابت باید با با نظر پزشک آزمایشات روتین از نظر ابتلا به دیابت را انجام دهند.

مداخلات آموزشی برای اصلاح شیوه زندگی در سالمند مبتلا به دیابت:

1.کنترل دقیق قند خون

2.کاهش وزن:

در صورت داشتن اضافه وزن بهتر است بیمار سعی کند وزن خود را در محدوده نرمال قرار دهد.

3.تغذیه مناسب:

-افزایش تعداد وعده های غذا و کاهش میزان مصرف غذا در هر وعده

-رعایت تناسب بین غذای مصرفی با فعالیت بدنی

-حذف نکردن یکی از وعده های اصلی غذایی به خصوص در سالمندان لاغر و سالمندان تحت درمان دارویی

-مصرف بیشتر میوه های غیر شیرین وسبزیجات

-محدود کردن مصرف میوه های شیرین مانند انگور، خربزه، خرما، توت و…همچنین خشکبار مانند قیسی، کشمش و…

-استفاده بیشتر از حبوبات در وعده های غذایی

-استفاده از نان های سبوس دار

-محدود کردن مصرف قندهای ساده مانند قند،شکر،شیرینی و..

-استفاده از مواد نشاسته ای مانند نان،برنج،سیب زمینی،گندم،جو، ماکارونی و..به میزانی که موجب افزایش وزن نشود.

-کاهش مصرف چربی

-استفاده از گوشت های کم چرب

-استفاده از ماست وشیر کم چرب

-محدود کردن مصرف زرده تخم مرغ

-استفاده از روغن مایع مانند کانولا و وزیتون

4.ورزش وتمرینات ورزشی:

افزایش فعالیت در کنترل قند خون اهمیت بسیاری دارد. ورزش و تمرینات ورزشی باید متناسب با شرایط و وضعیت سلامت شخص باشد وبه طور منظم ومستمر انجام گیرد.برای تعیین نوع ورزش بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

5.پیشگیری از افت قند خون ودانستن چگونگی برخورد با افت قند خون:

علایم افت قند خون شامل احساس ضعف،سرگیجه، تغییر در خلق وخو، لرزش، تعریق، خستگی مفرط، تاری دید، سردرد و رنگ پریدگی می باشد.

در صورت بروز علائم افت قند خون، بلافاصله سه حبه قند  یا دو قاشق شکر در یک لیوان آب حل کرده یا سه چهارم لیوان آبمیوه یا یک قاشق غذا خوری عسل مصرف نمایید وتا یک ساعت آینده یک وعده غذایی شامل کربوهیدرات و پروتئین مصرف نمایید.

6.مراقبت از پا ها:

-هر روز پای خود را بشویید و با حوله خشک کنید.

-ناخن های پای خود را کوتاه نگه دارید،نباید ناخن هایتان را از ته کوتاه نکنید.

-جوراب خود را روزانه تعویض کرده و از جوراب نخی استفاده کنید.

-از کفش راحت، پاشنه کوتاه وپنجه پهن استفاده کنید.

-در خانه از کفش راحت یا دمپایی استفاده کنید.

-پاهای خود را روزانه از نظر وجود قرمزی،تورم،تغییر رنگ،ترک خوردگی و ترشح اطراف ناخن بررسی کنید؛در صورت لزوم از فردی دیگر کمک بگیرید یا از آینه استفاده کنید.

-از نزدیک کردن پای خود به آتش بخاری،شوفاژ یا هر وسیله گرمایشی دیگر خودداری نمایید.

7.ترک دخانیات

8.آشنایی بانحوه ی مصرف و تزیق انسولین:

-انسولین باز شده را در یخچال نگهداری کنید اما از قرار دادن آن در سرمای شدید خودداری کنید.از تکان دادن شدید انسولین خودداری کنید.

-انسولین باید نیم ساعت قبل از غذا خوردن تجویز شود.

-بهداشت سرنگ را رعایت نمایید.

-تزریق انسولین را به صورت دقیق یاد بگیرید واز تزریق عضلانی آن خودداری نمایید و آن را به صورت زیرجلدی استفاده نمایید.

-تغییرات پوستی مانند تورم یا سفتی باعث کاهش در سرعت جذب انسولین می شود.

-تزریق انسولین را به صورت چرخشی انجام دهید(محل های تزریق به ترتیب کاهش در سرعت جذب عبارتند از اطراف ناف،بازوها، ران ها وسپس باسن)

9.مصرف داروهای تجویز شده:

-معمولا بیماران دیابتی از داروهای متعددی استفاده می کنند.بیمار باید نام داروی مصرفی،روش استفاده،زمان مصرف وعوارض جانبی داروهای مصرفی را بداند وهر دارو را طبق دستور پزشک مصرف نماید.

-برخی داروها با داروهای دیگر تداخل دارند،بیمار باید برای پیشگیری از بروز تداخلات دارویی لیست داروهای مصرفی خود را تهیه و در اختیار پزشک قرار دهد.

کبد از لحاظ اندازه بزرگ ترین عضو داخلی بدن انسان است که وظیفه ی آن ذخیره ی انرژی و حذف سموم می باشد. کبد همچنین نقش مهمی در فرایند گوارش و دستگاه هاضمه و متابولیسم مواد غذایی به عهده دارد که برای این کار 500 عمل مختلف را انجام می دهد. علاوه بر این کبد به عنوان تصفیه کننده ی خون عمل می کند.بیماری کبد عبارت است از اختلال در عملکرد کبد. همان طور که گفته شد کبد اعمال حیاتی را در بدن ایفا می کند،  در نتیجه هرگونه “بیماری کبدی” و اختلال در عملکرد کبد آسیب چشمگیری به بدن انسان وارد می کند.

بیماری های شناخته شده ی کبدی چیست؟

از انواع بیماری کبدی که می توان به آن اشاره کرد عبارتند از کبد چرب و سیروز کبدی. سیروز از مراحل پیشرفته ی بیماری کبد است. التهاب و آسیب به بافت های کبد باعث ناتوانی آن  در انجام وظایفش می شود. کبد تا زمانی که میزان چشمگیری از سلول های آن آسیب نبیند به صورت کامل از کار نمی افتد. بیماری کبد چرب به دو نوع الکلی و غیر الکلی تقسیم می شود که نوع الکلی بر اثر سوء مصرف الکل اتفاق می افتد و نوع غیر الکلی آن وضعیتی است که در آن تجمع چربی باعث التهاب کبد و کاهش تدریجی عملکرد آن می شود. از انواع دیگر بیماری کبدی می توان به هپاتیت، هموکروماتوز، بیماری ویلسون، سندروم ژیلبرت و سرطان ها اشاره کرد.

نشانه های معمول بیماری کبدی به شرح زیر است:

• حالت تهوع: استفراغ و درد در قسمت راست و فوقانی حفره ی شکمی.
• یرقان: یرقان یا زردی که در آن پوست بیمار به دلیل افزایش بیلی روبین در خون به رنگ زرد در می آید.
• بوی بد دهان: نفس این بیماران بوی چرک و کپک زدگی می دهد. بوی بد دهان معمولا قبل از علائم واضح تر بیماری بروز می کند.
• بوی نامطبوع بدن: بیماری کبد غلظت و ترکیب عراق را تغییر می دهد و عرق بوی چرک می گیرد.
• مدفوع بد رنگ: رنگ مدفوع در افراد سالم قهوه ای رنگ است. کم رنگ شدن مدفوع می تواند نشانه ی مسدود شدن مجاری صفراوی یا بیماری کبدی باشد.

چگونه می توانیم از ابتلا به بیماری کبدی پیشگیری کنیم؟

با انتخاب سبک زندگی سالم و پرهیز از مصرف کردن مشروبات الکلی می توان از بیماری کبد چرب جلوگیری کرد. پیگیری یک برنامه ی تدریجی و مستمر کاهش وزن در صورت لزوم، نیز می تواند درصد ابتلا به این بیماری را کاهش دهد. باید مصرف شکر و غذاهای سرخ کردنی را به حداقل رساند و رژیم غذائی متعادل سرشار از فیبر و ورزش هایی مانند پیاده روی، شنا و نرمش های کششی  را در برنامه ی خود قرار داد. برای پیشگیری از بیماری سیروز کبدی نیز مانند کبد چرب باید از مصرف بیش از حد الکل و نوشیدنی های  الکلی جلوگیری کرد. ابتلا به عفونت هپاتیت B  و C ، کوکائین و رابطه ی جنسی محافظت نشده نیز می توانند از علل دیگر بیماری کبدی باشد. اگر می خواهید قسمتی از بدن خود را سوراخ کنید و یا خالکوبی، مطمئن شوید که این دستگاه به درستی تمیز شده است. با پیشگیری از بیماری کبد چرب غیر الکلی، شما از خطر ابتلا به بیماری سیروز جلوگیری می کنید.

شاید بالاخره یک روز علم پزشکی برای پیشگیری از تمام بیماری های عفونی،واکسن بسازد ولی عجالتا تا آن روز، بهترین کاری که می توان کرد،رعایت توصیه های طبی برای حفظ وارتقای سلامت وکاهش ابتلا به بیماری های عفونی است.رعایت توصیه های زیرمی تواند کمک کننده باشد:

-رژیم غذایی متعادلی داشته باشید تا بتوانید تمام ویتامین ها ومواد معدنی مورد نیازتان را دریافت کنید.کمبود شدید ویتامین های B6وB12واسید فولیک،سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کند.دریافت کافی عناصر آهن وروی نیز مهم است.آهن،تعداد و توان برخی سلول های ایمنی بدن را افزایش می دهد وروی در ترمیم سلول های آسیب دیده نقش دارد.کمبود شدید ویتامین C هم میتواند احتمال ابتلا به بیماری های عفونی را افزایش دهد.

-از مصرف غذاهای چرب پرهیز کنید.رژیم غذایی کم چرب می تواند فعالیت سلول های ایمنی را افزایش دهد،سلول های مبتلا به ویروس را شناسایی واز چرخه خارج کند.

-به اندازه کافی بخوابید.بدون خواب واستراحت کافی،سیستم ایمنی بدنتان نمی تواند،توان خود را حفظ،ترمیم وتقویت کند.

-به طور منظم ورزش کنید.ورزش هوازی می تواند زمینه ساز تولید سلول های تقویت کننده سیستم ایمنی شود.

-سیگارنکشید.سیگار کشیدن،تعداد سلول های ایمنی را کاهش واحتمال ابتلا به عفونت های تنفسی را افزایش می دهد.

-مشروبات الکلی ننوشید.الکل با حسگرهای ایمنی طبیعی تداخل پیدا می کند وتعداد سلول های دفاعی را کاهش می دهد.

-دستان خود را به طورمرتب با آب وصابون بشویید.در سرویس های بهداشتی عمومی،بعد از شستن دست های خود،برای بستن شیر آب از دستمال کاغذی استفاده کنید تا با دستگیره تماسی نداشته باشید.

-از غذاها،نوشیدنی ها،قاشق،چنگال،کارد،لیوان و سلیر اشیایی که ممکن است حامل میکروب عفونی باشند، به طور اشتراکی استفاده نکنید.

-حتی المقدور در فصول سرد سال،کمتر در ازدحام مردم حضور پیدا کنید و تا می توانید، فاصله تان را از کسانی که سرفه وعطسه می کنند، حفظ کنید.

-بعد از حضور در کنار فردی که علائم سرماخوردگی داشته،دستتان را به چشم،دهان وبینی خود نزنید.

-به جای دستمال پارچه ای که ممکن است ویروس ها را ساعت ها وحتی روزها در خود پنهان کند،از دستمال کاغذی استفاده کنید.

-از آلاینده های هوایی محرک اجتناب کنید.