بایگانی نویسنده: مرکز درمان در منزل امداد

معنا درمانی به این معنا است که:

زندگی در هر شرایطی معنایی دارد، حتی در شرایط سختی و مصیبت.

هر انسانی در جستجوی معنای زندگی خویش است.

ما می توانیم که معنی آنچه انجام می دهیم و آنچه تجربه می کنیم را بیابیم.

آنچه انسان‌ها را از پای درمی‌آورد، رنج‌ها و سرنوشت نامطلوبشان نیست، بلکه بی‌معناشدن زندگی است که مصیبت‌بار است.‌ اگر رنج شجاعانه پذیرفته شود تا واپسین دم، زندگی معنا خواهد داشت و معنای زندگی می‌تواند حتی معنای بالقوه درد و رنج را نیز در بر گیرد.

سالمندان در دوره‌ای از زندگی قرار دارند که پیوسته زندگی گذشته خود را مرور می‌کنند و خودشان را در رویارویی با آینده ناتوان می‌بینند و دچار نوعی آشفتگی روانی می‌شوند. وقتی درمان‌جویان بر اساس رفتارها، عادت‌ها یا بیماری، خود را توصیف می‌کنند، مشکلات‌شان شدت می‌یابد و شرایط، نا امیدکننده‌تر می‌شود. در طول درمان، خوددوری‌گزینی، این قدرت را به درمان‌جویان می‌بخشد که با پذیرش و آزادسازی نیروی مقابله‌گر خود، به اتخاذ موضع و رویارویی بپردازند. در روش معنادرمانی تلاش می‌شود تا درمان‌جو از علائم فاصله بگیرد و خود را از شر روان‌آزردگی‌ها رها سازد.

داشتن معنای هدف در زندگی، ارتباط مثبتی با عوامل روان‌شناختی دارد و به سازگاری سالمندان، رضایت از زندگی، احساس خوب روان‌شناختی، حمایت اجتماعی و دلیل زنده ماندن در آن‌ها منجر می‌شود.

پژوهش ها حاکی است که مشاوره رویکرد معنادرمانی موجب افزایش سطح سلامت روان و کاهش اختلال در کنش اجتماعی سالمندان شده است، سالمندانی که زندگی برای آن ها معنای بیشتر دارد علائم افسردگی در آنان کمتر و سلامت روان در آنان بیشتر است.

مسائلی مانند مشکلات سلامتی، طردشدن از سوی فرزندان، مرگ همسرانشان، اضطراب ناشی از مرگ و دیگر نابسامانی‌ها، به بی‌معنایی، ناامیدی و کیفیت نامطلوب زندگی در سالمندان منجر می‌شود. از این رو، معنادرمانی با ایجاد معنا در زندگی، به سازگاری سالمندان، رضایت از زندگی و احساس خوب روان‌شناختی در آنان منجر می‌شود. به بیان دیگر، معنادرمانی می‌تواند به سالمندان کمک کند تا با یافتن معنا در زندگی و حمایت‌هایی که در گروه دریافت می‌کنند، با اندوه، نا امیدی و بیماری‌ها سازگار شوند.

معناداری، فرد را به این آگاهی می‌رساند که اگر نمی‌تواند حوادث قطعی زندگی‌اش را تغییر دهد، اما می‌تواند یاد بگیرد تا روشی دیگر برای رویارویی با آن‌ها برگزیند و در مقابل آن رویدادها واکنش نشان دهد. در پیامد آن، فرد بر محوری بین دو قطب شکوفایی و نومیدی کشیده شده است. از نا امیدی که از مظاهر بی‌معنای زندگی است، به سمت شکوفایی که از طریق معنا صورت می‌گیرد، حرکت می‌کند. همچنین، شخص به این آگاهی می‌رسد که شرایط متفاوت می‌تواند یافتن معنا در زندگی یا تحقق آن را در موقعیت خاصی آسان یا مشکل کند و این اصل به قوت خود باقی است که معنا در هر شرایطی، حتی در ناگوارترین آن، تصورکردنی و دست‌یافتنی است.

ارائه روش معنادرمانی باعث می‌شود تا در بسیاری موارد قبول کنند که ابتلا به بیماری یا زندگی در خانه سالمندان به معنای مرگ و پایان زندگی نیست.

یافتن معنای زندگی در مرحله پایانی عمر می‌تواند عاملی باشد که سالمندان را به تکاپو و شادابی وا‌دارد و عاملی انرژی‌دهنده برای پرداختن به زندگی گروهی در کنار دیگر سالمندان باشد. بنابراین می‌توان این‌گونه استنباط کرد که داشتن معنا در زندگی مخصوصاً در سال‌های پایانی عمر می‌تواند امید به زندگی و متعاقب آن بهزیستی روانی‌ اجتماعی سالمند ساکن آسایشگاه را ارتقا بخشد و شاید داشتن معنا از زندگی عاملی بسیار مهم در سال‌های پایانی عمر برای سلامت روان باشد.

باید به این نکته توجه داشت که دندان های مصنوعی نیز همانند دندان های طبیعی نیازمند مسواک زدن وتمیز کردن می باشند،اگر نظافت در مورد دندان مصنوعی رعایت نشود ،احتمال ابتلا به عفونت های مختلف از جمله برفک دهان که یک نوع عفونت قارچی می باشد،وجود دارد.

بخاطر داشته باشید که هرگز نباید دندان مصنوعی را به زور در داخل دهان قرار دهید و یا خارج کنید.می توانید شیوه استفاده درست از دندان مصنوعی را از دندانپزشک خود جویا شوید.بهتر است برای شستشو بجای خمیردندان از صابون یا مایع ظرفشویی استفاده کنید سپس دندان های خود را به خوبی آب کشی نمایید.

اگر به تازگی از دندان مصنوعی استفاده می کنید،ممکن است در ابتدا حس وجود یک جسم خارجی در دهان را داشته باشید،می توانید در ابتدا برای تغذیه از غذاهای نیمه جامد استفاده کنید ،سعی کنید غذا را با هر دو طرف بجوید.

اگر دندان شما برآمدگی دارد (باره دندان یا مواد رسوبی) آن را در آب سرکه به نسبت 1 قسمت سرکه و4 قسمت آب قرار دهید.اگر مشکل برطرف نشد برای پولیش دندان، به دندانپزشک مراجعه نمایید.

دندان مصنوعی را هر شب از دهان خارج کرده و حداقل روزی یک بار با مسواک نرم بشویید.

پس از خارج کردن دندان مصنوعی از دهان،لثه ها و زبان خود را با یک مسواک نرم بشوییید،سپس لثه را با انگشت ماساژ دهید.

شب ها دندان مصنوعی را خارج کرده و داخل یک ظرف آب یا آب نمک تمیز قرار دهید.دقت کنید که از آب سرد یا ولرم استفاده کنید چرا که آب گرم باعث تغییر رنک دندان می شود.

در موارد زیر حتما به دندانپزشک مراجعه نمایید:

1.اگر دندان مصنوعی به لثه فشار می آورد.

2.اگر دندان مصنوعی شل است.

3.اگر دندان مصنوعی شکست.

4.اگر در هرقسمت از دهان شما زخم بوجود می آورد.

5.اگر نمی توانید به راحتی با آن غذا بخورید.

6.اگر پس از خارج سازی دندان،احساس می کنید که در قسمتی از لثه شما برآمدگی ایجاد شده است.

مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان از جمله مسئله هایی است که پزشکان می توانند با ترویج اقدامات پیشگیرانه و رفتارهای سالم به بهبود آن در میان این جمعیت کمک کنند.

این واقعیت که سریعترین رشد جمعیت آمریکا متعلق به بزرگسالان 65 سال و بالاتر است، در حال تغییر دادن مشخصات جمعیتی علم دندانپزشکی می باشد. بنابراین متخصصان بهداشت دهان و دندان باید در زمینه مراقبت از این جمعیت به روز باشند تا بتوانند به آنها در پیشگیری و برطرف کردن مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان کمک کنند.

در حالی که سن به تنهایی عامل اصلی در کاهش سلامت دندان نیست، اما بیماری های سیستمیک و درمان های متناظر با آنها در افراد سالمند می توانند بر سلامت و عملکرد دهان تأثیر بگذارند. عامل مهم دیگر در سلامت دهان و دندان میزان استقلال بیمار است، که بر توانایی او در حفظ بهداشت دهان و دندان بسیار تأثیر می گذارد. مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان کم توان جسمی و همچنین افراد با وضعیت اقتصادی-اجتماعی پایین تر، نسبت به سایر افراد بیشتر دیده می شود.

در مقایسه با نسل های گذشته، درصد بیشتری از افراد مسن امروزی دندان طبیعی خود را حفظ می کنند و در نتیجه، مراقبت از دهان و دندان برای بزرگسالان مسن در حال حاضر شامل روش های پریودنتال و ترمیم و همچنین زیبایی و کاشت است.

آنچه مسلم است، جمعیت سالمند در حال افزایش است و خطر بیماری های دهان و دندان از جمله، پوسیدگی، پریودنتیت، از دست دادن دندان، عفونت های قارچی، ضایعات خوش خیم بافت نرم و ضایعات بدخیم دهانی در حال گسترش اند. در نتیجه، متخصصان دندانپزشکی باید آمادگی لازم را برای ارائه درمان و آموزش موثر در مورد اقدامات پیشگیرانه داشته باشند.

ظاهر و ساختار

مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان در اغلب موارد مشکلاتی هستند که بر ظاهر و ساختار دندانها تأثیرگذارند. دندان ها با افزایش سن به دلیل تغییر در ضخامت عاج زیرین، تیره می شوند. مینا تحت لک، خرد شدن و ترک خوردگی قرار می گیرد و در نتیجه دچار شکستگی می شود. در این مورد سایش غیر طبیعی می تواند  به تغییر ظاهر دندان کمک کند. بروز پوسیدگی ریشه در بیماران بالای 60 سال دو برابر افراد 30 ساله است و بیش از 64٪ افراد بالای 80 سال دچار پوسیدگی ریشه هستند. این مشکل از مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان به دلیل عواملی مانند افزایش رکود لثه، جریان ناکافی بزاقی، رعایت کمتر بهداشت دهان و دندان و کاهش مهارت های حرکتی اتفاق می افتد. لوازم پروتز نامناسب نیز برای سلامتی دهان مضر هستند. بسیاری از بزرگسالان مسن در جویدن مشکل دارند و بنابراین رژیم خود را از قندهای پیچیده به ساده تغییر می دهند، که این امر عمیقا بر خطر پوسیدگی تأثیر می گذارد.

درمان پوسیدگی در مورد افراد سالمند نیز مانند سایر جمعیت بیماران است. بهداشت منظم دهان و دندان، مراقبت های حرفه ای دندانپزشکی، قرار گرفتن در معرض فلوراید مداوم (هم در محل کار و هم در خانه)، استفاده از فن آوری های کلسیم فسفات و استفاده از مواد ترمیمی آزاد کننده فلوراید (مانند گلاس آینومر)، همه روش های مفیدی برای جلوگیری و درمان مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان هستند. در این مورد بیماران با مهارت محدود و کم توان نیز ممکن است از کمک های بهداشت دهان و دندان مانند مسواک های قدرتمند و دستگاه های نگهدارنده نخ دندان بهره مند شوند.

بهداشت پریودنتال

سلامت پریودنتال تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله مسائل مربوط به سلامت سیستمیک، استفاده از دارو و بهداشت نامناسب دهان و دندان است. از آنجا که این عوامل معمولاً در بزرگسالان مسن دیده می شود، این جمعیت معمولاً دچار رکود لثه و از بین رفتن اتصال پریودنتال و حمایت استخوانی می شوند. داروهایی مانند داروهای كاهش فشار خون كانال كلسیم، فنی توئین (داروی ضد تشنج) و سیكلوسپورین (سرکوب كننده سیستم ایمنی)، اغلب با بزرگ شدن لثه همراه هستند. پریودنتیت علاوه بر ارتباط آن با شرایط سیستمیک بهداشتی، می تواند باعث مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان به صورت موضعی، مانند بدبویی نفس یا از دست دادن دندان شود که در نهایت به مشکل خوردن و بلع منجر می شوند.

پریودنتال از جمله مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان است که می توان با رعایت بهداشت دهان و دندان مداوم و مراقبت های منظم و حرفه ای از دندان از آن پیشگیری کرد. از آنجا که عفونت و التهاب پریودنتال با بیماری های سیستمیک ارتباط برقرار می کنند، حفظ بهداشت دهان و دندان ضروری است. در این زمینه چون مشکلات پزشکی و سلامتی (مانند آرتروز) می توانند مانع تلاش برای کنترل پلاک شوند، متخصصان دندانپزشکی باید دستورالعمل های بهداشت دهان و دندان از جمله راهنمایی در مورد استفاده از کمک های مناسب را به بیماران ارائه دهند. این اطلاعات همچنین باید با مراقبین بیمار به اشتراک گذاشته شود.

خشکی دهان

کاهش سطح یا عدم وجود بزاق می تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی بیماران را تحت تأثیر قرار دهد. این مورد از مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان بیشتر در زنان سالمند دیده می شود. شیپ و همکارانش تخمین زده اند که تقریباً 30٪ آمریکایی های 65 سال و بالاتر خشکی دهان را تجربه می کنند، گرچه پیری به خودی خود دلیل این امر نیست.

خشکی دهان یک عارضه جانبی شایع در مورد 80٪ داروها است؛ بسیاری از داروهای ضد کولینرژیک، داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد روان پریشی، داروهای ادرار آور، ضد فشار خون، آرامبخش، داروهای ضد اضطراب، شل کننده های عضلانی، داروهای ضد درد، آنتی هیستامین ها و داروهای سیتوتوکسیک می توانند باعث خشکی دهان شوند، همچنین داروهای تجویز شده برای بیماری پارکینسون، بی اختیاری و ترک سیگار و سرطان گردن می تواند به غدد بزاقی آسیب برساند و منجر به خشکی دهان گذرا یا دائمی شود. علاوه بر این، بیماران مبتلا به دیابت با ضعف مدیریت شده مستعد ابتلا به خشکی دهان هستند.

شایع ترین علائم مرتبط با کاهش جریان بزاقی و خشکی دهان، احساس درد یا سوزش در حفره دهان، تغییر طعم و نیاز به خوردن جرعه آب هنگام بلعیدن مواد غذایی است. کاهش جریان بزاقی خطر پوسیدگی دندان و بروز انواع عفونت ها را افزایش می دهد. خشکی دهان همچنین می تواند بر پایداری پروتزهای دندانی تأثیر بگذارد. بیماران مبتلا اغلب از خشکی لب، بوی بد دهان، مشکلات جویدن و مشکل خواب و گفتار شکایت دارند.

روش کلی برای درمان بیماران مبتلا به خشکی دهان ارائه راه حل هایی برای برطرف کردن علایم و جلوگیری از عوارض دهانی است. اگر علائم ناشی از استفاده از دارو است، باید با پزشک اصلی بیمار مشورت شود تا ببیند آیا دارو یا دوز دارو اصلاح می شود یا خیر.

حفظ هیدراتاسیون با نوشیدن مداوم آب یا نگه داشتن قطعات یخ در این مورد از مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان برای برخی از بیماران سودمند خواهد بود. همچنین از مصرف غذاها و نوشیدنی هایی که باعث از دست دادن آب دهان در مخاط دهان می شوند، مانند الکل، باید خودداری شود. انواع محصولات جایگزین بزاق بدون نسخه، مانند آدامس های بدون قند، دهانشویه ها و اسپری ها می توانند به کاهش علائم کمک کنند. عوامل کولینرژیک نیز ممکن است به نفع بیماران باشد. رعایت بهداشت مطلوب دهان و اجتناب از غذاهای پوسیدگی زا می تواند به جلوگیری از عوارض دندان کمک کند. کاربرد موضعی فن آوری های فلوراید و کلسیم فسفات همچنین می تواند به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک کند.

کاندیدیازیس

کاندیدا یک میکرو فلورا رایج است که در حفره دهان حدود 60٪ از بزرگسالان سالم یافت می شود. برخی عوامل باعث رشد بیش از حد این ارگانیسم ها و منجر به کاندیدیازیس می شوند. شایعترین دلایل آن خشکی دهان، تحریک دندان مصنوعی، مصرف دخانیات و استنشاق استروئیدی است. بسیاری از فاکتورهای سیستمیک احتمال این عفونت را افزایش می دهند، از جمله استفاده از کورتیکواستروئید سیستمیک، شیمی درمانی، پرتودرمانی، اختلالات غدد درون ریز، سوء تغذیه و استفاده از آنتی بیوتیک ها. نمایش بالینی کاندیدیازیس دهان متفاوت است، زیرا ممکن است این مشکل از مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان به صورت سفید، قرمز، یا تغییرات سطح سفید و قرمز مخلوط شده ظاهر شود. علایم بالینی علاوه بر تغییر رنگ می توانند شامل احساس سوزش تا تغییر طعم در دهان باشند. شایعترین علایم پلاکهای سفید و کشک مانند است که می توانند با گازی به نام کاندیدیاز کاذب غشایی یا برفک پاک شوند. در بیماران مبتلا به پروتزهای دندانی، کاندیدیازیس ممکن است به صورت یک ضایعه مسطح یا قرمز سنگریزه در زیر دندان مصنوعی ظاهر شود (به عنوان مثال، استوماتیت دندان مصنوعی). گلوسیت رومبوی میانی، نوعی کاندیدیازیس اریتماتو، یک ضایعه بدون علامت است که سطح پشتی خلفی زبان را تحت تأثیر قرار می دهد.

کاندیدیازیس از جمله مشکلات شایع دهان و دندان در سالمندان است که معمولاً می توان آن را بر اساس شرح حال بیمار و علایم بالینی آن تشخیص داد. در صورت نیاز می توان برای تأیید تشخیص، اسمیر سیتولوژیک ضایعه را انجام داد. نمونه برداری و کشت بافت نیز ممکن است در ایجاد تشخیص کمک کند. درمان کاندیدیازیس شامل استفاده از ضد قارچ موضعی یا سیستمیک است. به طور معمول، عوامل موضعی مانند سوسپانسیون خوراکی نیستاتین یا تروچ کلوتریمازول موثر هستند. برای بیماران مبتلا به استوماتیت پروتز می توان یک ضد قارچ موضعی را روی مخاط پوشانده شده توسط پروتز و پایه پروتز قرار داد. به دارندگان پروتز باید یادآوری شود که پروتزهای دندانی را در شب برداشته و مرتباً آنها را تمیز کنند.

سقوط یا افتادن در سالمندان که به تغییرات غیر عمدی و ناگهانی در وضعیت بدن، به دلیل فرودآمدن شخص در سطحی پایین تر (روی یک شی، کف، یا زمین) اشاره دارد، سومین دلیل ناتوانی های مزمن در جهان شناخته می شود.مطالعات نشان داده اند که حدود % 30سالمندان، سالانه یک بار یا بیشتر افتادن را تجربه می کنند. عملکرد شناختی به عنوان یکی از عوامل خطرزای کلیدی در افتادن سالمندان محسوب می شود. اختلال در کارکردهای اجرایی مانند حافظه کاری، مهار، توجه انتقالی و روانی کلامی در سالمندان بیانگر نوعی اختلال شناختی است که خطر افتادن را متاثر می کند و آن را افزایش می دهد.

دمانس (یک مجموعه نشانگان عصب شناختی پیش رونده و تخریب کننده و شایع ترین نقص شناختی در سالمندان) یکی از پیش بینی کننده های مهم افتادن است. بیماران مبتلا به دمانس به علت وجود اختلالات ذهنی، دارای نیازهای ویژه ای هستند و ویژگی های خاصی را از خود نشان می دهند که شامل از دست دادن حافظه، محدوده کوتاه توجه، مشکلات ارتباطی، اضطراب و افسردگی، آپراکسیا (کم توانی در انجام حرکات هدفمند بدن در ارتباط با محیط) و مشکلات تعادلی (به علت کاهش رفلکس های بدنی) می شود.

بیشتر عوارض دمانس قابل برگشت هستند.در واقع مشاهده شده است که دمانس در مراحل اولیه با دوره های متوالی فراموشی و گیجی در رابطه با زمان و اشخاص قابل تشخیص است.

تمرین در یک محیط چالش برانگیز از نظر شناختی نسبت به تمرین جسمانی به تنهایی در تولید مزایای شناختی و عصبی اثربخش تر است.به علاوه، ترکیبی از تمرین و یک محیط غنی منجر به مزایای بیشتری برای مغز نسبت به تمرین یا محیط غنی به تنهایی می شود. مشخص شده است که مداخلاتی با ترکیب تمرین و شناخت درمانی که به طور متوالی یا همزمان ارائه می شوند در حفظ یا بهبود کارکردهای شناختی اثربخش است.

علل بی اشتهایی در سالمندان

در این متن به بررسی بی اشتهایی در سالمندان و برخی مسائل پیرامون آن می پردازیم. در این راستا ابتدا بی اشتهایی را معرفی و در مورد چگونگی ایجاد آن توضیحاتی را ارائه و در ادامه به برخی از علائم که با کمک آنها می توانید مشکل بی اشتهایی در سالمندان را تشخیص دهید می پردازیم. در نهایت ارائه راهکارهای عملی برای برطرف کردن مشکل بی اشتهایی در سالمندان خانواده شما هدفی است که به دنبال آن هستیم.

بی اشتهایی ممکن است بیماری ای نباشد که با پیری همراه است، اما می تواند ناشی از بی انگیزگی، عدم کنترل بر سلامت یا سوگواری باشد- همه این موارد اغلب توسط افراد مسن تجربه می شود.

از دست دادن عزیزان، از دست دادن کنترل بر سلامتی آنها و کنار آمدن با احساس انزوا می تواند باعث ایجاد اختلال در خوردن غذا شود زیرا افراد سالمند تلاش می کنند حس نظم و کنترل زندگی خود را بازگرداند. ما در این متن به نحوه تشخیص علائم بی اشتهایی در سالمندان و چگونگی کمک به آنها برای داشتن تغذیه سالم می پردازیم.

بی اشتهایی چیست و چگونه ایجاد می شود؟

در بسیاری از موارد، ترس از غذا یا غذا خوردن ناشی از یک واقعه زندگی است که منجر به احساس اضطراب و عصبی شدید می شود. اختلالات در غذا خوردن و بی اشتهایی در سالمندان معمولاً به عنوان راهکارهای مقابله با سوگواری، چالش های حرکتی، مشکلات بهداشت روانی یا عدم توجه اعضای خانواده آغاز می شود.

آنورکسیا یا بی اشتهایی توسط بسیاری از متخصصان به عنوان یک بیماری “سازگار” توصیف شده است که توسط فرد مبتلا برای تأمین نیازهای خود از نظر بیان درد درونی، از بین بردن احساسات، اعمال کنترل (اغلب به صورت رژیم های غذایی دقیق) یا در شرایط شدید ممکن است در تلاش برای خودکشی در مورد یک فرد سالخورده ای که کیفیت زندگی وی به دلیل مسائل پیچیده بهداشتی کاهش یافته است، انجام شود.

تغییراتی که در بدن و ذهن افراد با گذشت زمان ایجاد می شود با افزایش سن نیز می تواند تمایل به بی اشتهایی ایجاد کند. مشکلات گوارشی مانند بی اختیاری در دفع یا یبوست، تجربه های آسیب زایی که با غذا خوردن همراه بوده اند مانند مشکلات بلع و افسردگی نیز می توانند از دلایل عمده بی اشتهایی باشند.

چگونه می توان علائم بی اشتهایی در سالمندان را تشخیص داد؟

بی اشتهایی غالباً در افراد مسن نادیده گرفته می شود زیرا علائم آن می تواند با علائم پیری اشتباه گرفته شود. کاهش وزن، ریزش مو و کمبود اشتها هم از علائم پیری و هم از علائم بی اشتهایی است اما به تنهایی نمی توان با در نظر گرفتن این علائم به تشخیص بی اشتهایی در افراد سالمند پرداخت.

علائم دیگر بی اشتهایی در سالمندان عبارتند از:

• دردهای معده ناشی از نفخ یا تورم ناشی از عادت های غذایی نامنظم
• رفتار عجیب و غریب هنگام وعده غذا خوردن (به خصوص غذا خوردن در حضور افراد دیگر)
• الگوی خواب و خستگی ضعیف
• کناره گیری از نظر اجتماعی
• مشکلات پوستی از جمله تغییر رنگ و خشکی ناشی از کمبود مواد مغذی

درک این نکته مهم است که افراد سالمندی که به تنهایی زندگی می کنند یا افرادی که دارای مشکلات حرکتی هستند، در جامعه بیشتر منزوی می شود و از این رو بیشتر در معرض کم اشتهایی هستند؛ پس تشخیص بی اشتهایی در مورد این افراد با مشاهده علایم بالا در آنها نمی تواند صورت گیرد.

یک آشپزخانه بیش از حد تمیز و مرتب و همچنین کمبود لوازم بسته بندی مواد غذایی در سطل آشغال یا بازیافت می تواند بیانگر این باشد که والدین سالمند شما برای خودشان غذا درست نکرده اند. دادن نظراتی چون “نه متشکرم، من غذا خورده ام” به هنگام تعارف غذا نیز می تواند به عنوان شاخص بی اشتهایی والدین سالمند شما باشد.

بی اشتهایی “تصادفی” اغلب می تواند در مورد سالمندان مبتلا به زوال عقل یا آلزایمر رخ دهد که به سادگی خوردن غذا را فراموش می کنند، قادر به تهیه غذا برای خود و یا خرید مواد غذایی نیستند. تشخیص کم اشتهایی در مبتلایان به زوال عقل به طور ویژه ای دشوار است زیرا کاهش قابل توجه وزن در مراحل بعدی زوال عقل رایج است و شاید در نگاه اول کاهش وزن به دلیل بی اشتهایی در مورد آنها نادیده گرفته شود.

اگر والدین سالمند شما بی اشتهایی داشته باشند چه کار باید بکنید؟

غالباً افراد سالمند مبتلا به بی اشتهایی می توانند مغرور و پنهان کار باشند. بعید است والدین سالمند شما اعتراف کنند که در غذا خوردن یا تغذیه دچار مشکل شده اند و مجبور کردن آنها برای خوردن غذا ممکن است نتیجه عکس بدهد و فقط اختلالات تغذیه ای آنها را بدتر کند.

بسته به رابطه شما با والدین سالمند تان ممکن است دریابید که سوال کردن از آنها در مورد عادات غذایی شان و ابراز نگرانی های شما می تواند باعث شود آنها به شما اعتماد کنند که در این مورد در صورتی که دچار مشکل باشند با شما در میان بگذارند یا خیر. از طرف دیگر، کسانی که والدین سالمندی دارند که ترجیح می دهند مشکلی را انکار کنند تا اینکه شکست خود را بپذیرند، می توانند دریابند که برخوردهای مختلف فقط می تواند به اضطراب والدین شما در مورد غذا خوردن آنها دامن بزند.

در مورد این که والدین شما اذعان کنند که دچار بی اشتهایی هستند یا خیر، بهتر است پل ایجاد کنید تا ایجاد شکاف، به ویژه اگر آنها تمایلی به کمک گرفتن از پزشک عمومی یا سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی برای برطرف کردن نیازهایشان نداشته باشند.

اگر وزن والدین سالمند شما به طرز چشمگیری کاهش یابد، ممکن است لازم باشد در رژیم غذایی آنها مداخله کنید یا مداخله پزشکی در مورد تغذیه آنها انجام شود. البته این موضوع فقط باید در موارد شدید مورد توجه قرار گیرد. همچنین مشاوره با یک پزشک عمومی مجرب در مورد راه هایی که می توانید به برطرف کردن مشکل بی اشتهایی در سالمندان کمک کنید، برای پشتیبانی عملی از تغذیه والدین سالمند تان می تواند مفید واقع شود.

روش های عملی کمک کننده به برطرف کردن مشکل بی اشتهایی در سالمندان

• آنها را به پختن و خوردن غذا تشویق کنید.

اگر والدین سالمند شما شریکی را از دست داده اند که بیشتر اوقات وعده های غذایی آنها را آماده می کرده و با هم به غذا خوردن می پرداخته اند، ایده خوبی است که به آنها کمک کنید تا نقش جدیدی را در زندگی برای خود به عنوان سرآشپز قبول کنند. تشویق آنها به غذا خوردن و پختن وعده های غذایی سالم می تواند باعث دوستی مجددشان با غذا شود.

• زمان صرف غذا را معنی دار کنید.

اضطراب ناشی از غذا خوردن می تواند بدین معنی باشد که بی اشتهایی والدین سالمند شما با وعده های غذایی بزرگ خانوادگی یا صرف غذا با مجموعه ای از افراد، بیشتر می شود. یک راه حل جالب، پرسش از آنها در مورد دستور پخت های غذاهای خانوادگی قدیمی یا غذاهایی است که از کودکی از خوردن آنها لذت می برده اند؛ این کار می تواند به آرامش عصبی آنها کمک کند در حالی که طعم آرامش بخشی از خانه را در ذهن آنها و غذایی که میل خواهند کرد بازسازی می کند.

• یک سیستم پشتیبانی ایجاد کنید.

زمانی که والدین سالمند شما بپذیرند که دچار بی اشتهایی هستند یا علائم بی اشتهایی در آنها مشخص شده باشد، جمع شدن اعضای خانواده برای ایجاد یک استراتژی سازگار برای مقابله با بی اشتهایی و همچنین نحوه رفتار اعضای خانواده در وعده های غذایی با والدین می تواند به کاهش نگرش منفی والدین سالمند به غذا و خوردن با اشتهای آن کمک کند. در حقیقت وظیفه شما به عنوان فرزند و هر عضو دیگری از خانواده این است که به والدین سالمند خود اطمینان دهید که غذا دشمن او نیست!

• نوشیدن آب فراموش نشود.

در مورد نوشیدن آب به خصوص آب ولرم برای درمان بیشتر مشکلات سلامتی تا به حال چیزهای زیادی شنیده اید. جالب است بدانید که برای برطرف کردن مشکل بی اشتهایی در سالمندان نیز که موضوع مورد بحث این مقاله است می توانید به نوشیدن آب به عنوان یک راهکار عملی و موثر توجه ویژه ای داشته باشید. نوشیدن آب برای برطرف کردن مشکل بی اشتهایی در سالمندان ممکن است به نظر یک راه حل ساده باشد اما اطمینان از این که والدین سالمند شما در طول روز به اندازه کافی مایعات می نوشند می تواند به محافظت از گلوی آنها در برابر خشکی که در روند هضم غذا تا حد زیادی تاثیر گذار است، کمک کند. خشکی گلو می تواند منجر به مشکلات بلع شود که در ادامه اضطراب فرد سالمند را در مورد غذا خوردن افزایش می دهد و متعاقباً باعث بی اشتهایی در سالمندان می شود.

با همه این تفاسیر، در صورتی که انجام راه حل های ارائه شده برایتان مقدور نبود یا نتیجه مطلوب را از آنها نگرفتید و باز هم نگران عادت های غذایی والدین یا دیگر افراد سالمند در خانواده خود هستید، می توانید از خدمات مشاوره، پشتیبانی و کمک برخی موسسات فعال در این زمینه، کمک بگیرید.