نقش کارکردهای شناختی در سقوط یا افتادن در سالمندان

سقوط یا افتادن در سالمندان که به تغییرات غیر عمدی و ناگهانی در وضعیت بدن، به دلیل فرودآمدن شخص در سطحی پایین تر (روی یک شی، کف، یا زمین) اشاره دارد، سومین دلیل ناتوانی های مزمن در جهان شناخته می شود.مطالعات نشان داده اند که حدود % 30سالمندان، سالانه یک بار یا بیشتر افتادن را تجربه می کنند. عملکرد شناختی به عنوان یکی از عوامل خطرزای کلیدی در افتادن سالمندان محسوب می شود. اختلال در کارکردهای اجرایی مانند حافظه کاری، مهار، توجه انتقالی و روانی کلامی در سالمندان بیانگر نوعی اختلال شناختی است که خطر افتادن را متاثر می کند و آن را افزایش می دهد.

دمانس (یک مجموعه نشانگان عصب شناختی پیش رونده و تخریب کننده و شایع ترین نقص شناختی در سالمندان) یکی از پیش بینی کننده های مهم افتادن است. بیماران مبتلا به دمانس به علت وجود اختلالات ذهنی، دارای نیازهای ویژه ای هستند و ویژگی های خاصی را از خود نشان می دهند که شامل از دست دادن حافظه، محدوده کوتاه توجه، مشکلات ارتباطی، اضطراب و افسردگی، آپراکسیا (کم توانی در انجام حرکات هدفمند بدن در ارتباط با محیط) و مشکلات تعادلی (به علت کاهش رفلکس های بدنی) می شود.

بیشتر عوارض دمانس قابل برگشت هستند.در واقع مشاهده شده است که دمانس در مراحل اولیه با دوره های متوالی فراموشی و گیجی در رابطه با زمان و اشخاص قابل تشخیص است.

تمرین در یک محیط چالش برانگیز از نظر شناختی نسبت به تمرین جسمانی به تنهایی در تولید مزایای شناختی و عصبی اثربخش تر است.به علاوه، ترکیبی از تمرین و یک محیط غنی منجر به مزایای بیشتری برای مغز نسبت به تمرین یا محیط غنی به تنهایی می شود. مشخص شده است که مداخلاتی با ترکیب تمرین و شناخت درمانی که به طور متوالی یا همزمان ارائه می شوند در حفظ یا بهبود کارکردهای شناختی اثربخش است.