مجله سلامت

در طول ماه مبارک رمضان رژیم غذایی نباید با حالت عادی خیلی تفاوت کند و باید در حد امکان ساده باشد.رژیم غذایی باید به گونه ای باشد که وزن ثابت بماند ؛ نه کاهش یابد و نه افزایش.با این حال برای افرادی که اضافه وزن دارند، ماه رمضان فرصت مناسبی برای تعدیل وزن محسوب می شود.

به دلیل طولانی بودن ساعات روزه داری و نسبتا کوتاه بودن زمان مصرف غذا در طول شبانه روز، لازم است که برای وعده سحرو افطار به آسان هضم و یا کند هضم بودن غذا دقت شود.استفاده از غذاهای سهل الهضم در افطار توصیه می شود.

غذاهای سهل الهضم مانند:حلیم بدون روغن، پوره سیب زمینی، انواع خورشت یا خوراک کم چرب(خوراک مرغ،مرغ،سبزیجات آب پزو…)، خوراک گوشت کم چرب، ماهی که داخل فر به صورت کبابی تهیه شده باشد، تخم مرغ آب پز، فرنی

پیشنهاد می شود حتی المقدور از غذاهای آب پز یا بخار پز استفاده شود.

سعی کنید غذا کم نمک آماده شود.

غذاهای حاوی فیبر شامل انواع میوه وسبزی، نان های سبوس دار وتیره، غلات ودانه ها، نخود سبز وپخته، کدومسمایی، بلغور، اسفناج وسایر گیاهان مانند چغندر، میوه های با پوست، میوه های خشک

رژیم غذایی باید به نسبت مناسبی از همه ی گروه های میوه، سبزی، گوشت، مرغ، ماهی، نان وغلات و لبنیات داشته باشد. غذاهای سرخ کردنی برای سلامتی مضر است و بهتر است مصرف آن ها محدودشود.

ماه مبارک رمضان که ماه اطاعت از خدا و مقاومت در برابر وسوسه های شیطانی است، این فرصت را در اخنیار افراد سیگاری قرار می دهد که مقدمه را برای ترک سیگار فراهم آورند.

امید است با رعایت تغذیه صحیح در این ایام پربرکت و پر فیض، ضمن حفظ سلامت تن با پیروی از احکام خداوند متعال و انجام عبادات و مناجات در این ماه بتوانیم روح و روان خود را صیقل دهیم.

افطار:

ابتدا با چای کمرنگ، آب جوشیده یا شیر گرم با خرما، عسل یا کشمش روزه خود را باز کنید و سپس یکی از غذاهای زیر پیشنهاد می شود:

انواع نان سبوسدار و پنیر همراه سبزی خوردن، گوجه فرنگی یا گردو، فرنی یا شیربرنج،انواع کوکو، شامی، شل زرد.

شام:

-با فاصله مناسبی بعد از افطار یکی از غذاهای زیر را انتخاب کنید:

سوپ ساده و کم چرب، آش با حبوبات کم، حلیم بدون روغن، عدسی، خوراک سبزیجات با کمی نان سبوسدار وتیره به همراه ماست وخیار و سبزی خوردن یا سالاد، کاهو و دوغ کم نمک.

-بلافاصله پس از شام از مصرف چای خودداری کنید، چون می تواند جذب آهن را کاهش دهد و بهتر است به عنوان دسر بعد از شام از میوه ها مخصوصا مرکبات که حاوی مقادیر بالایی ویتامین c هستند استفاده کنید،زیرا جذب آهن در بدن را افزایش می دهد و در متابولیسم طبیعی بدن و تولید برخی از هورمون ها نقش ویژه ای دارد.

-تا پایان شب و هنگام خواب از میوه و سبزی و نوشیدنی ها مخصوصا آب استفاده کنید.

سحری:

-وعده سحری بهتر است مانند وعده ناهار باشد وغذای اصلی در این وعده مصرف گردد.

-انواع چلوخورشت ها وپلوهای مخلوط با حبوبات وسبزیجات(عدس پلو،لوبیاپلووسبزی پلو) به همراه مرغ، ماهی یا گوشت و سبزی های تازه مثل سبزی خوردن یا سالاد کاهو وماست برای این وعده مناسب است،لازم به ذکر است که از مصرف بیش از حد سالاد خودداری شود.

-بلافاصله پس از اتمام سحری از نوشیدن چای پررنگ اجتناب کنید زیرا جذب آهن را کاهش می دهد و مصرف زیاد چای در سحر باعث افزایش ادرار و دفع مواد معدنی موردنیاز بدن و بروز تشنگی در طول روز می شود.

–توصیه می شود که در وعده های سحری و افطار از پرخوری، مصرف غذاهای چرب و سرخ کردنی وغذاهای حاوی مقادیر زیاد قند های ساده مثل قند وشکر، زولبیا و بامیه و انواع شیرینی ها پرهیز کرد.

بیماری پارکینسون،یک اختلال تحلیل برنده عصبی شدید و پیشرونده در سیستم اعصاب مرکزی است.این بیماری یک اختلال مزمن و تخریب کننده عصبی است که در سراسر جهان و در تمام گروه های قومی و در هر دو جنس رخ می دهد وپس از آلزایمر به عنوان دومین بیماری تخریب کننده عصبی رایج در بین افراد شناخته می شود.در این بیماری سلول های سازنده دوپامین تخریب می شوند ومیزان دوپامین کاهش می یابد، در نتیجه مغز پیام های لازم درمورد چگونگی حرکت وزمان حرکت را دریافت نمی کند واین امر باعث از بین رفتن تدریجی کنترل عضلات می شود.

بیماری پارکینسون یک اختلال مغزی پیشرونده است، به این معنی که علائم در ابتدا خفیف هستند و به تدریج با پیشرفت سیر بیماری علائم بیماری تشدید می شود.

علائم پارکینسون

-لرزش                                     

-سفتی عضلات وخشکی حرکات

-قامت خمیده                               

-بی نظمی حرکات بدن

-راه رفتن نامتناسب به حالتی که پاها به زمین کشیده می‌شوند و فاصله پاها نسبت به هم بیشتر از حالت طبیعی است

-مشکل در سخن گفتن                   

-از بین رفتن حالت طبیعی چهره(ثابت شدن صورت یا خیرگی چشم)

-اختلال در جویدن و بلع و آبریزش دهان

-افسردگی وعصبی بودن

-مشکلات در به خاطر سپردن یا به یادآوردن اطلاعات جدید از دیگر علایم بیماری است

*در حالیکه دو یا تعداد بیشتری از این علایم به ویژه در یک سمت بیشتر از سمت دیگر پدیدار شود بیماری پارکینسون تشخیصی است که مورد بررسی قرار می گیرد،مگر اینکه علایم دیگری همزمان وجود داشته باشد که بیانگر احتمال بروز بیماری دیگری باشد؛معمولا علائم پارکینسون ابتدا در یک سمت بدن ظاهر می شوند و با گذشت زمان به سمت دیگر بدن منتقل می‌شوند.

*این بیماری با چهار علامت اصلی مشخص می‌شود که به صورت ارتعاش دست و پا در حالت استراحت (لرزش بیمار همزمان با ارتعاش دست و پا در حالت استراحت)، آرام شدن و کندی حرکات، سختی حرکت و خشک شدن دست، پا و بدن و نداشتن تعادل بروز می‌کند.

علل ابتلا به پارکینسون

دلیل یا دلایل اصلی ابتلا به این بیماری هنوز ناشناخته است اما در سال های اخیر تحقیقات مختلف نشان دهنده ی تاثیر فاکتور هایی از جمله ژنتیک، عوامل محیطی و عادات تغذیه ای می باشد.

-جهش های ژنتیک خاص می تواند باعث ابتلای فرد به بیماری پارکینسون شود.

-حشره كش‌ها خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهند.

-احتمال ابتلا به این بیماری در افراد مبتلا به دیابت نوع دو بیشتر است.

-ضربات مکرر به سر خطر ابتلا را افزایش می دهد.

-رژیم غذایی:مصرف زیاد چربی های حیوانی به عنوان یک عامل خطر ساز برای ابتلا به بیماری پارکینسون می باشد،در صورتی که حبوبات، آجیل، سیب زمینی، سبزیجات و گوجه این امکان را کمتر می سازد. رژیم غذایی مدیترانه‌ای كه شامل انواع سبزی، میوه و حبوبات است خطر ابتلا به بیماری پاركسیون را كاهش می‌دهد.

-این بیماری اغلب در سنین 50 تا 70 سالگی ایجاد می‌شود و میزان شیوع آن در مردان بیشتر از زنان است.

-استرس و شیوه نوین زندگی نیز این خطر را افزایش می دهد.   

-کمبود اسیدفولیک و ویتامین DوB12در بروز این بیماری موثرند.

درمان

متاسفانه تاکنون درمانی برای این بیماری یافت نشده و درمان‌های موجود به منظور کاهش علایم، کنترل بیماری، جلوگیری از ناتوان شدن و از کار افتادگی بیمار مبتلا انجام می‌پذیرد. برای درمان بیماری پارکینسون از متدهای درمانی مختلفی استفاده می شود و به علت پیشرونده بودن سیر بیماری و کاهش تدریجی عملکرد فرد،توانبخشی این بیماران و بویژه کاردرمانی به عنوان عضوی از تیم درمان حائز اهمیت است.

نقش ورزش در بیماری پارکینسون

در این بیماران ورزش منظم از اهمیت فراوان برخوردار است چرا که کندی حرکت وسفتی عضلات باعث ایجاد مشکل برای این بیماران می گردد.کندی حرکت باعث ایجاد ناتوانی برای فرد می شود که بسیار نا خوشایند است، با ورزش منظم مشکلات حرکتی وکیفیت زندگی بیماران بهبود می یابد.

ورزش چه نقشی در بیماری پارکینسون دارد؟

در درمان بیماری پارکینسون ورزش مکمل سایر فعالیت های بدنی، داروها، عمل جراحی، فیزیوتراپی و کاردرمانی می باشد.

برنامه های ورزشی منجر به فعال ماندن و بهبود فعالیت های روزمره بیمار می گردند.قبل از شروع برنامه باید اهداف آن مشخص شود.بهتر است بیماران فعالیت بدنی خود را در زمان روشن بودن(بهبود علائم پس از مصرف دارو) انجام دهند.

چگونه ورزش باعث بهبود تفکر وحافظه می گردد؟

ورزش توانایی های مغز را افزایش می دهد؛ورزش می تواند به بهبود حافظه، توجه وتفکر کمک کند.فعالیت فیزیکی احتمالا باعث بهبود عملکرد قسمت هایی از مغز که مربوط به یادگیری است می شود.این اثر در مراحل اولیه بیماری آشکارتر است و موارد زیر باعث افزایش سودمندی ورزش می گردد:

بازخورد فیزیکی و کلامی

ایجاد انگیزه با تشویق

انجام اعمالی که نیاز به تمرکز بیشتری دارند، مانند راه رفتن وانجام یک آزمون حافظه بطورهمزمان  

چه نوع ورزشی پیشنهاد می گردد؟

هیچ ورزشی بطور واضح بهتر از دیگری نمی باشد، مهم ترین نکته این است که بیمار از انجام ورزش لذت ببرد و آن را ادامه دهد.ورزش می تواند شامل ورزش های قلبی(دوچرخه سواری) و بلند کردن وزنه های سبک باشند.

*بیمار نباید بیش از اندازه ورزش کند و یا خود را در معرض افتادن قرار دهد.

چه ورزش هایی با توجه به شرایط خاص بیماری پیشنهاد می شود؟

1.تای چی: این ورزش به کنترل وضعیت بدن در حالت ایستاده کمک میکند، هم چنین می تواند با کنترل مرکز ثقل بدن باعث کاهش خطر و تعداد زمین خوردن ها می شود.

2.ورزش بر روی تردمیل یا اسکی فضایی: این ورزش ممکن است باعث بهبود راه رفتن، گام برداشتن ویا دویدن بیمار شود.همچنین ممکن است به بهبود سرعت، طول گام، تعادل و ریتم راه رفتن بیمار کمک کند. تنظیم سرعت وشیب تردمیل اثر بخشی آن را افزایش می دهد، گرچه باید مراقب زمین خوردن بیمار بود.

3.دوچرخه سواری: ممکن است به بهبود سرعت و طول گام ها هنگام راه رفتن کمک می کند.

***ذکر این نکته حائز اهمیت است که قبل از شروع هر گونه فعالیت ورزشی با پزشک خود مشورت کنید.

ورم زانو که گاهی اوقات از آن با اصطلاح متداول «آب آوردن زانو» و واژه پزشکی افیوژن (تجمع مایع) نیز یاد می شود می تواند پیامد صدمه دیدن، استفاده بیش از اندازه یا بیماری باشد .ورم مفصل زانو عملکرد و انعطاف پذیری زانو را محدود می کند. برای مثال بیمار مبتلا به علائم آب آوردن زانو به دشواری می تواند زانوی متورم را کاملا خم یا صاف کند و در زمان دراز کردن و بی حرکتی پا زانو معمولا ۱۵ تا ۲۵ درجه خمیدگی دارد. ورم زانو با توجه به عارضه اصلی دامن زننده به این شرایط در برخی موارد با هیچ علامت دیگری همراه نیست و برعکس گاهی دردناک و قرمز است و زانو توانایی تحمل وزن بدن را ندارد .
علت آب آوردن زانو خواه اندکی بیمار را آزار دهد، خواهد او را دچار دردی توان فرسا سازد باید مشخص شود و علائم آن به منظور تخفیف مشکلات آتی درمان شود ورم مزمن یا طولانی مدت می تواند به آسیب بافت مفصل، تحلیل و فروپاشی غضروف و نرمی استخوان بیانجامد، بنابراین در درمان آن نباید اهمال شود .

علائم ورم زانو چیست؟

علائم و نشانه‌های آب آوردن زانو به طور کلی به شرح زیر است:

• تورم: جمع شدن آب اضافه در زانو باعث پف کردن و متورم شدن این ناحیه می‌شود؛ به‌خصوص اگر زانوی آب‌آورده را با زانوی طبیعی مقایسه کنید، این موضوع مشهودتر و محسوس‌تر هم خواهد بود.

• سفت شدن زانو: با جمع شدن آب در زانو، امکان خم و راست کردن آن سخت می‌شود.

• زانو درد: بنا به ریشه و علت آب آوردن زانو، تحمل وزن بدن برای زانو غیرممکن یا بسیار دشوار می‌شود.

تشخیص ورم زانو

احتمالاً پزشک با شرح حال دقیق و معاینه جسمی شروع می کند. پس از آن احتمالاً برای تعیین مشکل اصلی که باعث  تورم زانو شده، به آزمایشاتی نیاز دارید.

تست های تصویربرداری جهت تشخیص ورم زانو

• تست های تصویربرداری می تواند به نشان دادن محل دقیق مشکل کمک کند. گزینه ها عبارتند از:
• اشعه ایکس: اشعه ایکس می تواند استخوان های شکسته یا دررفته را رد کند و تشخیص دهد که آیا شما آرتریت دارید یا خیر.
• سونوگرافی: این آزمایش می تواند آرتریت یا اختلالات موثر بر روی تاندون ها یا رباط ها را بررسی کند.
• MRI: این آزمایش می تواند صدمات تاندون ، رباط و بافت نرم را که در اشعه X قابل مشاهده نیستند ، تشخیص دهد.

آسپیراسیون مفصلی( آرتروسنتز):

پزشک مایعات را از داخل زانوی شما خارج می کند تا موارد زیر را بررسی کند:

• خون ، که ممکن است ناشی از صدمات یا اختلالات خونریزی باشد
• باکتری هایی که ممکن است باعث عفونت شوند
• کریستالهای متداول نقرس یا نقرس کاذب

چه زمانی برای درمان ورم زانو باید به پزشک مراجعه شود؟

در موارد زیر باید به پزشک مراجعه شود:

• مسکن‌ها و داروهای آرام‌بخشی که پزشک تجویز کرده یا خودتان از داروخانه تهیه کرده‌اید، به کاهش درد زانو کمکی نمی‌کنند.
• زمانی‌که یکی از زانوها نسبت به زانوی دیگری که سالم است، قرمز می‌شود و احساس گرما و گُرگرفتگی در آن حس می‌کنید.

دلایل آب آوردن زانو چیست؟

دلایل متنوعی می‌توانند موجب بروز این مشکل در ناحیه زانو شوند. مثلا گاهی بیماری‌های مختلف یا ضربه و جراحت باعث تجمع آب در زانو می‌شود.

ضربه و جراحت: ضربه و آسیب دیدن هر بخش از زانو می‌تواند موجب جمع شدن آب در نواحی مفصل شود. از جمله جراحت‌ها و ضرباتی که باعث تجمع آب در زانو می‌شود، باید به موارد زیر اشاره کرد:

• پارگی رباط صلیبی داخلی (ACL)
• پارگی غضروف (منیسک زانو)
• آسیب‌دیدگی به دلیل کار کشیدن زیاد از پا
• شکستگی استخوان‌ها
• بیماری‌ها و مشکلات جسمانی

بیماری و مشکلات جسمی: بعضی از بیماری‌ها و مشکلات جسمی پنهان هم می‌تواند باعث آب آوردن زانو شود. مثلا:

• آرتروز
• عفونت
• نقرس
• انواع کیست
• انواع تومور
• روماتیسم مفصلی

عوامل خطر در ورم زانو

• سن: احتمال ایجاد زانوی متورم مرتبط با آرتروز با افزایش سن افزایش می یابد.
• ورزش ها: افرادی  که ورزش هایی انجام می دهند که شامل پیچاندن زانو است مانند بسکتبال ، بیشتر احتمال دارد انواع آسیب دیدگی زانو که باعث تورم می شود را تجربه کنند.
• چاقی: اضافه وزن استرس بیشتری را روی مفصل زانو ایجاد می کند و به تخریب  بافت و مفاصل  زانو کمک می کند که می تواند منجر به تورم زانو شود. چاقی خطر ابتلا به آرتروز، یکی از شایع ترین دلایل ورم های زانو را افزایش می دهد.

جلوگیری از آب آوردن زانو چگونه است؟

تورم زانو و تجمع آب در آن معمولا به خاطر ضربه یا وجود یک مشکل جسمانی است. برای مدیریت وضعیت سلامت عمومی و جلوگیری از آسیب‌دیدگی:

• ماهیچه‌های اطراف زانوها را تقویت کنید. قوی بودن مفاصل و ماهیچه‌ها باعث دفع فشارهای وارد بر زانو می‌شود.
•  ورزش‌های سبک انجام بدهید: انجام ورزش‌های سبکی مانند ایروبیک در آب و شنا مانع از وارد شدن فشارهای سنگین و مداوم بر مفاصل زانو می‌شود.
• تعادل وزن خود را حفظ کنید: اضافه وزن باعث فشار آمدن به زانوها و آب آوردن زانو می‌شود.

• سن: با افزایش سن، احتمال آب آوردن زانو به خاطر ابتلا به روماتیسم مفصلی بیشتر می‌شود.
•  ورزش:  ورزش‌هایی مانند بسکتبال که با احتمال پیچ‌خوردگی زانو همراه هستند هم بیشتر در معرض تورم زانو و آسیب‌دیدگی هستند.
• چاقی: وزن زیاد هم به بافت و مفصل زانو فشار وارد می‌کند و موجب تجمع آب در این قسمت بدن می‌شود. چاقی خطر ابتلا به آرتروز را هم افزایش می‌دهد.

درمان آب آوردگی زانو چگونه است؟

با توجه به سابقه ابتلا به مشکل آب‌آوردگی زانو، شدت تورم و علت آن، درمان این مشکل متفاوت خواهد بود. برای درمان آب آوردن زانو، معمولا یا آب را خارج می‌کنند یا داروهای ضددرد و مسکن برای بیمار تجویز می‌شود.

• داروها

اگر مسکن‌های بدون نسخه‌ای که مصرف کرده‌اید، افاقه نکرده‌اند باید پزشک معالج به سراغ تجویز مسکن‌های خوراکی دیگر برود. برای التیام التهاب، داروهای کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون (prednisone) تجویز می‌شود. انواع دیگر داروهای استروئیدی هم مستقیما به مفصل زانو تزریق می‌شوند.

• جراحی و روش‌های دیگر درمان

درمان مشکلات ریشه‌ای زانو نیاز به اقدامات زیر دارد:

• بزل مفصل: خارج کردن مایعات از زانو باعث التیام بخشیدن و کاهش فشار بر زانو می‌شود. بعد از خروج مایع از زانو، پزشک با تزریق کورتیکواستروئید به مفصل، التهاب را از بین می‌برد.
• آرتروسکوپی: لوله باریکی موسوم به آرتروسکوپ از طریق برشی باریک وارد زانو می‌شود. ابزارهایی که به آرتروسکوپ متصل هستند، بافت‌های هم ‌بند را از بین می‌برند و زانو را درمان می‌کنند.
• جایگزینی زانو: اگر تحمل وزن بدن برای زانوها دشوار باشد، نیاز به عمل جایگزینی زانو به وجود خواهد آمد.

تمرین‌هایی برای تقویت و بهبود عملکرد زانو در کنار فیزیوتراپی هم معمولا تجویز می‌شود.

• تغییر سبک زندگی و درمان‌های خانگی

مراقبت از خود هنگام تورم زانو شامل موارد زیر است:

استراحت:  حد امکان از فعالیت هایی با تحمل وزن خودداری کنید.

یخ و ارتفاع دادن: برای کنترل درد و تورم ، هر دو تا چهار ساعت 15 تا 20 دقیقه یخ را روی زانوی خود بمالید. وقتی زانوی خود را یخ می زنید ، زانوی خود را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید ، و برای راحتی از بالش استفاده کنید.

مسکن ها: داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن می توانند به کاهش درد زانو کمک کنند.

چه انتظاری از پزشک دارید:

پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخگویی به آنها ممکن است زمان بیشتری به نکاتی که می خواهید در مورد آنها به طور عمیق بحث کنید ، بدهد. ممکن است از شما سؤال شود:

آیا اخیراً زانوی خود را زخمی کرده اید؟ در این صورت ، جراحات را با جزئیات شرح دهید.

• آیا زانوی شما “قفل” می شود یا احساس ناپایداری می کند؟
• آیا زانوی شما احساس گرمی دارد یا قرمز به نظر می رسد؟ تب دارید؟
• آیا ورزش تفریحی بازی می کنید؟ اگر چنین است ، چه ورزشی؟
• آیا شما آرتروز مفاصل دارید؟
• آیا سابقه خانوادگی در زمینه بیماری خود ایمنی دارید؟

سوالاتی که باید از پزشک خود درباره ورم زانو بپرسید

• محتمل ترین دلیل علایم من چیست؟
• به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟
• چه درمانی وجود دارد؟
• شرایط بیماری دیگری نیز دارم. چگونه می توانم به بهترین وجه آنها را مدیریت کنم؟

بیماری منیر نوعی اختلال در گوش داخلی است که می تواند منجر به سرگیجه و کاهش شنوایی شود. در بیشتر موارد، این بیماری فقط یک گوش را درگیر می کند.

بیماری منیر در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتد اما معمولاً در سنی بین جوانی و میانسالی شروع می شود. این بیماری یک بیماری مزمن محسوب می شود، اما درمان های مختلف می توانند به کاهش علائم آن کمک کنند و تأثیر طولانی مدت بیماری منیر بر زندگی شما را به حداقل برسانند.

علائم بیماری منیر

سرگیجه مکرر. یکی از علائم این بیماری این است که شما احساس چرخش (سرگیجه) دارید که خود به خود شروع و متوقف می شود. این سرگیجه های مکرر بدون هشدار رخ می دهند و معمولاً 20 دقیقه تا چند ساعت طول می کشند، اما بیشتر از 24 ساعت طول نمی کشد. سرگیجه شدید می تواند حالت تهوع ایجاد کند.

از دست دادن شنوایی. از دست دادن شنوایی علامت دیگری است که در ابتلا به بیماری منیر ممکن است اتفاق بیفتد، خصوصاً در اوایل بیماری. سرانجام، اکثر افراد دچار کاهش شنوایی دائمی می شوند.

احساس فشار در گوش. مبتلایان به این بیماری اغلب در گوش مبتلای خود نوعی فشار (فشار شنوایی) احساس می کنند.

بعد از یک دوره، علائم و نشانه ها بهبود می یابند و ممکن است برای مدتی کاملاً ناپدید شوند. با گذشت زمان، دفعات بروز علائم این بیماری ممکن است کمتر شود.

علائم و نشانه های این بیماری شامل موارد زیر است:

1. حملات ناگهانی سرگیجه
2. وزوز گوش
3. کاهش شنوایی
4. احساس پری گوش
5. عدم تحمل سرو صدای اطراف
6. رنگ پریدگی،حالت تهوع،عرق سرد

این بیماری در سنین۵۰-۳۰ سالگی شایعتر است، در اکثر بیماران سرگیجه علامت اولیه بیماری می­باشد.

یکی از نشانه های بیماری منیر این است که در زمان حمله ی بیماری تمام علائم نام برده شده بصورت حاد بروز می­کنند،بطوریکه بیمار قادر به انجام هیچ کاری نیست؛ اما در فاصله زمانی بین حملات حال بیمار عادی می شود و بجز کاهش شنوایی و وزوز گوش علامت دیگری ندارد.

در این بیماری حملات به سرعت ایجاد می­شود اما شدت آن­ها در حدی نیست که بیمار بیهوش شود وبه زمین بیفتد.سرگیجه در این بیماری از چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد؛ سرگیجه ای که برای چند روز تا چند هفته طول می­کشد مشخصه این بیماری نیست.

شدت سرگیجه در این بیماران در حدی شدید است که بیمار قادر به انجام هیچ کاری نخواهد بود؛ فواصل زمانی بین سرگیجه ها ممکن است از چند روز تا چند هفته و یا چند سال متغیر باشد وبه شدت بیماری بستگی دارد.اگر بیمار درمان نشود حملات ممکن است مکرر و شدیدتر شوند. به ندرت ممکن است حملات به صورت هر روزه رخ دهند، حتی در این موارد شدید نیز در فاصله بین حملات فرد احساس بهبودی کامل را دارد.

این بیماری معمولا یک گوش را درگیر می­کند، اما ممکن است هر دو گوش نیز درگیر شود. شدت کاهش شنوایی در بیماران مختلف متفاوت می­باشد.

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت مشاهده علائم و نشانه های بیماری منیر به پزشک مراجعه کنید. این مشکلات می تواند به دلیل بیماری های دیگر ایجاد شود، و مهم است که هرچه سریعتر تشخیص دقیق آن انجام شود.

علل بیماری منیر

علت بیماری منیر ناشناخته است. به نظر می رسد علائم این بیماری در نتیجه مقدار غیر طبیعی مایعات در گوش داخلی پدیدار می شوند، اما مشخص نیست که چه عواملی باعث این اتفاق می شود.

عواملی که مایع داخلی گوش را تحت تأثیر قرار می دهند، ممکن است در به وجود آمدن این بیماری نقش داشته باشند عبارتند از:

• تخلیه مایع نامناسب، شاید به دلیل انسداد یا ناهنجاری آناتومیک
• پاسخ ایمنی غیر طبیعی
• عفونت ویروسی
• استعداد ژنتیکی

از آنجا که هیچ علت واحدی شناسایی نشده است، به احتمال زیاد بیماری منیر ناشی از ترکیبی از عوامل است.

عوارض بیماری منیر

دوره های غیر قابل پیش بینی سرگیجه و احتمال کاهش شنوایی دائمی می توانند دشوارترین مشکلات بیماری منیر باشند. این بیماری می تواند به طور غیر منتظره ای زندگی شما را مختل کند و باعث خستگی و استرس شود.

سرگیجه می تواند باعث از دست رفتن تعادل شود و خطر سقوط و تصادف را افزایش دهد.

چگونگی تشخیص بیماری منیر توسط پزشک متخصص

برای تشخیص این بیماری پزشک شما را معاینه می کند و در مورد سابقه پزشکی شما اطلاعات می خواهد. برای تشخیص بیماری منیر نیاز به موارد زیر است:

• دو دوره سرگیجه، هر کدام 20 دقیقه یا بیشتر اما بیشتر از 12 ساعت طول نمی کشد
• کاهش شنوایی با آزمایش شنوایی تأیید می شود
• وزوز گوش یا احساس پری در گوش شما
• حذف سایر علل شناخته شده برای این مشکلات

ارزیابی شنوایی

در ارزیابی شنوایی، پزشک یک تست شنوایی (شنوایی سنجی) انجام می دهد تا مشخص شود شما چقدر صدا ها را در میان صداهای مختلف دیگر تشخیص می دهید و چقدر بین کلمات با صدای مشابه تفاوت قائل می شوید. افراد مبتلا به بیماری منیر معمولاً در شنیدن فرکانس های پایین یا فرکانس ترکیبی زیاد و پایین با شنوایی طبیعی در فرکانس های میان رده مشکل دارند.

ارزیابی تعادل

بین دوره های سرگیجه، احساس تعادل در بیشتر افراد مبتلا به بیماری منیر به حالت عادی برمی گردد. اما ممکن است برخی از مشکلات تعادل مداوم داشته باشید.

آزمایشاتی که عملکرد گوش داخلی را ارزیابی می کنند عبارتند از:

Videonystagmography (VNG). این آزمون عملکرد تعادل را با ارزیابی حرکت چشم ارزیابی می کند. حسگرهای مربوط به تعادل در گوش داخلی با عضلانی مرتبط هستند که حرکت چشم را کنترل می کنند. این اتصال به شما امکان می دهد تا در حالی که چشم خود را به یک نقطه متمرکز نگه داشته اید، سر خود را حرکت دهید.

تست صندلی چرخشی. همانند VNG، این تست عملکرد گوش داخلی را بر اساس حرکت چشم اندازه گیری می کند. در این تست شما روی یک صندلی چرخشی کنترل شده توسط کامپیوتر می نشینید، که گوش داخلی شما را تحریک می کند.

آزمایش پتانسیل میوژنیک (VEMP). این آزمایش نه تنها برای تشخیص، بلکه همچنین جهت کنترل و نظارت بر بیماری منیر نیز انجام می شود. VEMP تغییرات مشخصه را در گوش افراد مبتلا به بیماری منیر نشان می دهد.

posturography. این آزمایش رایانه ای نشان می دهد که شما بیشتر به کدام قسمت از سیستم تعادل- بینایی، عملکرد گوش داخلی یا احساسات از پوست، عضلات، تاندون ها و مفاصل اعتماد می کنید و کدام قسمت ها ممکن است مشکل ایجاد کنند. در حالی که از مهار ایمنی استفاده می کنید، روی پاهای برهنه روی سکو می ایستید و در شرایط مختلف تعادل خود را حفظ می کنید.

تست ضربه تصویری (vHIT). در این آزمایش جدید از ویدئو برای اندازه گیری واکنش های چشمی در هنگام حرکت ناگهانی استفاده شده است. در حالی که روی یک نقطه تمرکز می کنید، سر شما سریع و غیرقابل پیش بینی چرخانده می شود. اگر هنگام چرخاندن سر، چشمان شما از هدف خارج شود، شما واکنشی غیرطبیعی دارید.

الکتروکوکلئوگرافی (ECoG). این آزمایش متمرکز بر پاسخ گوش داخلی به اصوات است. ECoG تنها مختص بیماری منیر نیست و در حالت کلی کمک می کند تا تشخیص داده شود که در گوش داخلی مایعات غیر طبیعی وجود دارد یا خیر.

داروهایی برای کاهش شدت سرگیجه

پزشک ممکن است برای کاهش شدت بیماری داروهایی را برای مصرف در دوران سرگیجه تجویز کند:

• داروهای بیماری حرکتی، مانند مکلیزین یا دیازپام (والیوم)، ممکن است احساس چرخش در سر را کاهش دهند و به کنترل حالت تهوع و استفراغ کمک کنند.
• داروهای ضد تهوع، مانند پرومتازین، ممکن است حالت تهوع و استفراغ را در طی یک دوره سرگیجه کنترل کنند.

درمان بیماری منیر

هیچ درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد. تعدادی از درمان ها می توانند به کاهش شدت و دفعات دوره های سرگیجه کمک کنند. اما متأسفانه هیچ درمانی برای کاهش شنوایی بر اثر این بیماری وجود ندارد.

درمانها و روشهای غیرتهاجمی

برخی از افراد مبتلا به بیماری منیر ممکن است از سایر روشهای درمانی غیر تهاجمی مانند موارد زیر بهره مند شوند:

• توانبخشی. اگر بین دوره های سرگیجه خود مشکل تعادل دارید، درمان توانبخشی دهلیزی ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد.
• سمعک. سمعک در گوش مبتلا به بیماری منیر ممکن است شنوایی شما را بهبود بخشد. در این مورد پزشک می تواند شما را به یک متخصص شنوایی سنجی ارجاع دهد تا در مورد گزینه های سمعک برای شما بهترین تصمیم گرفته شود.
• فشار درمانی مثبت. برای سرگیجه ای که درمان آن دشوار است، این درمان شامل فشار بر گوش میانی برای کاهش تجمع مایع است. دستگاهی به نام مولد پالس منیتت از طریق یک لوله تهویه پالس های فشار را به مجرای گوش وارد می کند. شما این درمان را در خانه انجام می دهید، معمولاً سه بار در روز و هر بار به مدت پنج دقیقه.

فشار درمانی مثبت در برخی مطالعات بهبود علائم سرگیجه، وزوز گوش و فشار شنیداری را نشان داده است، اما در برخی دیگر اینگونه نیست. اثربخشی طولانی مدت آن هنوز مشخص نشده است.

اگر درمان های محافظه کارانه ذکر شده در بالا موفقیت آمیز نیستند، ممکن است پزشک برخی از این درمان های تهاجمی را توصیه کند:

• آمپول گوش میانی: داروهایی که به گوش میانی تزریق می شوند و سپس در گوش داخلی جذب می گردند، می توانند علائم سرگیجه را بهبود بخشند. این درمان در مطب پزشک انجام می شود. تزریقات موجود شامل موارد زیر است:

• جنتامایسین: آنتی بیوتیکی که برای گوش داخلی شما سمی است، عملکرد متعادل کننده گوش شما را کاهش می دهد و گوش دیگر شما مسئولیت تعادل را بر عهده می گیرد. خطر کاهش شنوایی در استفاده از این آمپول بیشتر است.
• استروئیدها: مانند دگزامتازون نیز ممکن است در کنترل حملات سرگیجه در برخی از افراد کمک کند. احتمال کم شنوایی در استفاده از این آمپول کمتر از جنتامایسین است.

عمل جراحی برای کاهش علائم بیماری منیر

اگر حملات سرگیجه مرتبط با بیماری منیر شدید و ناتوان کننده باشد و سایر درمان ها کمکی نکنند، جراحی می تواند یک گزینه باشد. مراحل کار شامل موارد زیر است:

• • روش کیسه آندولنفاتیک. کیسه آندولنفاتیک در تنظیم سطح مایع گوش داخلی نقش دارد. در حین عمل کیسه اندولنفاتیک فشرده می شود، که می تواند سطح مایعات اضافی را کاهش دهد. در برخی موارد، این روش با قرار دادن شانت، لوله ای که مایعات اضافی را از گوش داخلی شما تخلیه می کند، همراه است.
  • لابیرنتکتومی. با استفاده از این روش، جراح قسمت تعادل گوش داخلی را برداشته و بدین ترتیب هم تعادل و هم عملکرد شنوایی را از گوش آسیب دیده برمی دارد. این روش فقط در صورتی انجام می شود که در گوش آسیب دیده خود تقریباً کم یا شنوایی کامل داشته باشید.
  • برش عصب دهلیزی. این روش شامل بریدن عصبی است که حسگرهای تعادل و حرکت گوش داخلی شما را به مغز (عصب دهلیزی) متصل می کند. این روش معمولاً در حین تلاش برای حفظ شنوایی در گوش آسیب دیده، مشکلات سرگیجه را اصلاح می کند. این امر به بیهوشی عمومی و بستری شبانه در بیمارستان نیاز دارد.