تاثیر حیوان خانگی بر افسردگی سالمندان

افسردگی بيماری است که بنا بر آمار جهانی در سال های نه چندان دور، دومين علت ناتوانی بشر خواهد بود و مسلما گرچه افزايش سن به تنهايی عاملی برای بروز افسردگی به شمار نمی آيد، اما از دست دادن  عزيزان به ويژه همسر، دوری از فرزندان ، ابتلا به بيماری های جسمی مزمن، مصرف. داروهای مختلف، افت قوای شناختی، همگی يک فرد سالمند را مستعد ابتلاء به افسردگی می کنند همچنين خطر ابتلابه افسردگی در سالمندان ساکن در آسايشگاه های سالمندان بيشتر از کسانی است که در جامعه و يا در کنار خانواده شان زندگی می کنند. تشخيص داده نمی شود و افسردگی در سالمندان غالبا ثرات مهمی بر روی کيفيت و رضايت از زندگی، پيامدهای بالينی، وضعيت عملکردی، استفاده از خدمات پزشکی و مرگ و مير و ناتوانی آنان دارد و اکثر سالمندان مبتلا به افسردگی غالبا شکايات جسمی به مراکز مراقبتی اوليه مراجعه می کنند که اين خود منجر به افزايش مصرف دارو، افزايش هزينه بيمار جهت تهيه داروهای تجويزی و داروهای بدون نياز به نسخه، خطر بالاتر مصرف الکل، افزايش مدت بستری و هزينه های مراقبتی و در مجموع کاهش سطح رضايتمندی در سالمندان می شود.

متخصان و دست اندرکاران بهداشت، به ويژه پرستاران و روانشناسانی که در مراکز نگهداری از  سالمندان و بيمارستان ها بوده و ارتباط مستقيمی با سالمندان دارند، بايد بر اين امر واقف باشند که امروزه  تعاريف سالمندی بسيارمتفاوت و منعطف تر از تعاريف قبلی است و سالمندی و پير شدن ديگر به عنوان یک کاهش و افول توانايی نگريسته نمی شود، بلکه آن را به عنوان يک مرحله تحول انسانی تلقی می کنند، که در آن فرد سالمند علی رغم مشکلات و ناتوانی های ظاهر شده، می تواند همچنان به زندگی رضايت  .بخش و توام با آرامش ادامه دهددر همين راستا می توان گفت که اکثر سالمندان چون سرگرمی ندارند ملول و پژمرده اند، پس بايد به سالمندان کمک کرد تا سرگرمی متناسب با خصوصيات جسمی و روانی خود را پیدا کنند.

استفاده از حيوانات به وسيله انسان ها در جهت اهداف درمانی حيوانات در محيط ما شبيه به بخشی از بدن ما هستند اگر ما آنها را حذف کنيم، بخشی از خودمان را حذف کرده ایم. انسان ها بايد در تماس با گياهان و حيوانات باشند تا به اين ترتيب در طول زندگی ارتباط خود را با محيط پيرامونشان حفظ کنند و سالم بمانند.

روی هم رفته می توان گفت نگهداری از حيوانات خانگی روشی است که می تواند افسردگی و تنهايی را که در اثر زندگی در يک آسايشگاه شبانه روزی برای سالمندان به وجود می آيد تسکين دهد و کيفيت و رضايت از زندگی اين پيشکسوتان را بهبود بخشد.