بیماری منیر نوعی اختلال در گوش داخلی است که می تواند منجر به سرگیجه و کاهش شنوایی شود. در بیشتر موارد، این بیماری فقط یک گوش را درگیر می کند.
بیماری منیر در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتد اما معمولاً در سنی بین جوانی و میانسالی شروع می شود. این بیماری یک بیماری مزمن محسوب می شود، اما درمان های مختلف می توانند به کاهش علائم آن کمک کنند و تأثیر طولانی مدت بیماری منیر بر زندگی شما را به حداقل برسانند.
سرگیجه مکرر. یکی از علائم این بیماری این است که شما احساس چرخش (سرگیجه) دارید که خود به خود شروع و متوقف می شود. این سرگیجه های مکرر بدون هشدار رخ می دهند و معمولاً ۲۰ دقیقه تا چند ساعت طول می کشند، اما بیشتر از ۲۴ ساعت طول نمی کشد. سرگیجه شدید می تواند حالت تهوع ایجاد کند.
از دست دادن شنوایی. از دست دادن شنوایی علامت دیگری است که در ابتلا به بیماری منیر ممکن است اتفاق بیفتد، خصوصاً در اوایل بیماری. سرانجام، اکثر افراد دچار کاهش شنوایی دائمی می شوند.
احساس فشار در گوش. مبتلایان به این بیماری اغلب در گوش مبتلای خود نوعی فشار (فشار شنوایی) احساس می کنند.
بعد از یک دوره، علائم و نشانه ها بهبود می یابند و ممکن است برای مدتی کاملاً ناپدید شوند. با گذشت زمان، دفعات بروز علائم این بیماری ممکن است کمتر شود.
علائم و نشانه های این بیماری شامل موارد زیر است:
این بیماری در سنین۵۰-۳۰ سالگی شایعتر است، در اکثر بیماران سرگیجه علامت اولیه بیماری میباشد.
یکی از نشانه های بیماری منیر این است که در زمان حمله ی بیماری تمام علائم نام برده شده بصورت حاد بروز میکنند،بطوریکه بیمار قادر به انجام هیچ کاری نیست؛ اما در فاصله زمانی بین حملات حال بیمار عادی می شود و بجز کاهش شنوایی و وزوز گوش علامت دیگری ندارد.
در این بیماری حملات به سرعت ایجاد میشود اما شدت آنها در حدی نیست که بیمار بیهوش شود وبه زمین بیفتد.سرگیجه در این بیماری از چند دقیقه تا چند ساعت طول می کشد؛ سرگیجه ای که برای چند روز تا چند هفته طول میکشد مشخصه این بیماری نیست.
شدت سرگیجه در این بیماران در حدی شدید است که بیمار قادر به انجام هیچ کاری نخواهد بود؛ فواصل زمانی بین سرگیجه ها ممکن است از چند روز تا چند هفته و یا چند سال متغیر باشد وبه شدت بیماری بستگی دارد.اگر بیمار درمان نشود حملات ممکن است مکرر و شدیدتر شوند. به ندرت ممکن است حملات به صورت هر روزه رخ دهند، حتی در این موارد شدید نیز در فاصله بین حملات فرد احساس بهبودی کامل را دارد.
این بیماری معمولا یک گوش را درگیر میکند، اما ممکن است هر دو گوش نیز درگیر شود. شدت کاهش شنوایی در بیماران مختلف متفاوت میباشد.
در صورت مشاهده علائم و نشانه های بیماری منیر به پزشک مراجعه کنید. این مشکلات می تواند به دلیل بیماری های دیگر ایجاد شود، و مهم است که هرچه سریعتر تشخیص دقیق آن انجام شود.
علت بیماری منیر ناشناخته است. به نظر می رسد علائم این بیماری در نتیجه مقدار غیر طبیعی مایعات در گوش داخلی پدیدار می شوند، اما مشخص نیست که چه عواملی باعث این اتفاق می شود.
عواملی که مایع داخلی گوش را تحت تأثیر قرار می دهند، ممکن است در به وجود آمدن این بیماری نقش داشته باشند عبارتند از:
از آنجا که هیچ علت واحدی شناسایی نشده است، به احتمال زیاد بیماری منیر ناشی از ترکیبی از عوامل است.
دوره های غیر قابل پیش بینی سرگیجه و احتمال کاهش شنوایی دائمی می توانند دشوارترین مشکلات بیماری منیر باشند. این بیماری می تواند به طور غیر منتظره ای زندگی شما را مختل کند و باعث خستگی و استرس شود.
سرگیجه می تواند باعث از دست رفتن تعادل شود و خطر سقوط و تصادف را افزایش دهد.
برای تشخیص این بیماری پزشک شما را معاینه می کند و در مورد سابقه پزشکی شما اطلاعات می خواهد. برای تشخیص بیماری منیر نیاز به موارد زیر است:
در ارزیابی شنوایی، پزشک یک تست شنوایی (شنوایی سنجی) انجام می دهد تا مشخص شود شما چقدر صدا ها را در میان صداهای مختلف دیگر تشخیص می دهید و چقدر بین کلمات با صدای مشابه تفاوت قائل می شوید. افراد مبتلا به بیماری منیر معمولاً در شنیدن فرکانس های پایین یا فرکانس ترکیبی زیاد و پایین با شنوایی طبیعی در فرکانس های میان رده مشکل دارند.
بین دوره های سرگیجه، احساس تعادل در بیشتر افراد مبتلا به بیماری منیر به حالت عادی برمی گردد. اما ممکن است برخی از مشکلات تعادل مداوم داشته باشید.
آزمایشاتی که عملکرد گوش داخلی را ارزیابی می کنند عبارتند از:
Videonystagmography (VNG). این آزمون عملکرد تعادل را با ارزیابی حرکت چشم ارزیابی می کند. حسگرهای مربوط به تعادل در گوش داخلی با عضلانی مرتبط هستند که حرکت چشم را کنترل می کنند. این اتصال به شما امکان می دهد تا در حالی که چشم خود را به یک نقطه متمرکز نگه داشته اید، سر خود را حرکت دهید.
تست صندلی چرخشی. همانند VNG، این تست عملکرد گوش داخلی را بر اساس حرکت چشم اندازه گیری می کند. در این تست شما روی یک صندلی چرخشی کنترل شده توسط کامپیوتر می نشینید، که گوش داخلی شما را تحریک می کند.
آزمایش پتانسیل میوژنیک (VEMP). این آزمایش نه تنها برای تشخیص، بلکه همچنین جهت کنترل و نظارت بر بیماری منیر نیز انجام می شود. VEMP تغییرات مشخصه را در گوش افراد مبتلا به بیماری منیر نشان می دهد.
posturography. این آزمایش رایانه ای نشان می دهد که شما بیشتر به کدام قسمت از سیستم تعادل- بینایی، عملکرد گوش داخلی یا احساسات از پوست، عضلات، تاندون ها و مفاصل اعتماد می کنید و کدام قسمت ها ممکن است مشکل ایجاد کنند. در حالی که از مهار ایمنی استفاده می کنید، روی پاهای برهنه روی سکو می ایستید و در شرایط مختلف تعادل خود را حفظ می کنید.
تست ضربه تصویری (vHIT). در این آزمایش جدید از ویدئو برای اندازه گیری واکنش های چشمی در هنگام حرکت ناگهانی استفاده شده است. در حالی که روی یک نقطه تمرکز می کنید، سر شما سریع و غیرقابل پیش بینی چرخانده می شود. اگر هنگام چرخاندن سر، چشمان شما از هدف خارج شود، شما واکنشی غیرطبیعی دارید.
الکتروکوکلئوگرافی (ECoG). این آزمایش متمرکز بر پاسخ گوش داخلی به اصوات است. ECoG تنها مختص بیماری منیر نیست و در حالت کلی کمک می کند تا تشخیص داده شود که در گوش داخلی مایعات غیر طبیعی وجود دارد یا خیر.
پزشک ممکن است برای کاهش شدت بیماری داروهایی را برای مصرف در دوران سرگیجه تجویز کند:
هیچ درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد. تعدادی از درمان ها می توانند به کاهش شدت و دفعات دوره های سرگیجه کمک کنند. اما متأسفانه هیچ درمانی برای کاهش شنوایی بر اثر این بیماری وجود ندارد.
برخی از افراد مبتلا به بیماری منیر ممکن است از سایر روشهای درمانی غیر تهاجمی مانند موارد زیر بهره مند شوند:
فشار درمانی مثبت در برخی مطالعات بهبود علائم سرگیجه، وزوز گوش و فشار شنیداری را نشان داده است، اما در برخی دیگر اینگونه نیست. اثربخشی طولانی مدت آن هنوز مشخص نشده است.
اگر درمان های محافظه کارانه ذکر شده در بالا موفقیت آمیز نیستند، ممکن است پزشک برخی از این درمان های تهاجمی را توصیه کند:
اگر حملات سرگیجه مرتبط با بیماری منیر شدید و ناتوان کننده باشد و سایر درمان ها کمکی نکنند، جراحی می تواند یک گزینه باشد. مراحل کار شامل موارد زیر است: